Paula Cons: «Quen te prepara para que a túa serie sexa a número seis do mundo en Netflix?»

SANTIAGO CIUDAD

La directora de cine llegó a Santiago en 1994 para estudiar periodismo. «Na carreira eu era desas alumnas que facían mil colas para non perderme ningún filme en Cineuropa», evoca riendo. «Agora a miña vida transcorre xunto a máis familias do cole do meu fillo. É todo moi normal, aínda que logo me teña que somerxer para algún filme en sumarios moi fortes», contrapone.
La directora de cine llegó a Santiago en 1994 para estudiar periodismo. «Na carreira eu era desas alumnas que facían mil colas para non perderme ningún filme en Cineuropa», evoca riendo. «Agora a miña vida transcorre xunto a máis familias do cole do meu fillo. É todo moi normal, aínda que logo me teña que somerxer para algún filme en sumarios moi fortes», contrapone. XOAN A. SOLER

La directora de cine, afincada en Santiago, recuerda sus inicios en el periodismo, tanto cubriendo al Compos en San Lázaro, como en «Caiga quien caiga». «Propuxen a Netflix presentar en galego a serie '¿Dónde esta Marta?' e a súa resposta asombroume», desvela con orgullo

04 ene 2022 . Actualizado a las 00:07 h.

Su querencia por el mar no ha impedido que la directora de cine coruñesa Paula Cons, de 45 años, lleve más de media vida asentada en Santiago. «Vin a estudar xornalismo e a pesar de pasar anos fóra, sempre regresei. Aquí vivía coa miña parella e tamén foi aquí onde xa preparei o meu primeiro guion», aclara al recordar los orígenes de una exitosa carrera que, tras saltar a la ficción y al cine, le ha llevado a dirigir proyectos como ¿Dónde está Marta?, un documental sobre la desaparición de Marta del Castillo, estrenado en noviembre, y por el que no cesa de sumar reconocimientos, también a pie de calle. «Fago moita vida de barrio e, si, hai veciños que me paran», apunta agradecida. «Son tímida. Nunca me puxen diante das cámaras. Tamén son prudente, aínda que na miña carreira arriscara», añade sonriente.

Su primer trabajo la sitúa en San Lázaro, en los años en los que el Compostela estaba en Primera. «Traballaba para RNE e sempre entraba a nivel nacional cando Caneda dicía algo. Collín táboas, pero sabía que ese non era o meu lugar», defiende. Tras varios años en Desde Galicia para el Mundo, de TVE, da el salto a Madrid donde, entre otros programas, trabaja para Caiga quien caiga. «Foi unha etapa marabillosa. A sátira política é moi interesante. Creo que a min me vían tan xornalista que non pegaba, pero iso tamén gustaba, polo contraste. Aí coincidín con xente como Arturo Valls ou Gonzo, quen sempre lembra cando, estando en medio dunha reportaxe sobre un problema nun concello, me encerrei durante horas nun baño para revisar sen distraccións unha lei e atopar esa agarradoira coa que rebater a unha institución que se lavaba as mans. A min encántame atopar esa coma, ese dato... El, que estaba ceando co equipo, chamábame sen cesar. No almorzo díxenlle: 'téñoo!'», resalta riendo y recordando cómo esa relación profesional y de amistad continuó luego en El método Gonzo, su último programa antes de volver a Santiago. «Quería ter un fillo», comparte sin dudarlo.

De nuevo en Galicia, cofunda una productora y se adentra y bascula de forma paulatina entre la ficción basada en hechos reales y el documental -«é o que sempre quixen»-, con aclamados proyectos que ya la animan en el 2019 a rodar un largometraje, A Illa das mentiras, sobre un naufragio en Sálvora y la proeza de tres heroínas, un filme que la aupó y que aún le emociona. «Estando en pandemia foi bonito ver que en Numax, o cine da cidade, se esgotaban as entradas», explica sobre un momento álgido que continúa.

«Cando me chamaron para ofrecerme o de Marta fun dar un dos meus paseos por O Castiñeiriño e decidín facelo. Convenceume a posibilidade de, sen entrar no detalle nin ser escabrosa, algo que rexeito, poder aportar para inducir á reflexión, algo que, polo que me escriben, creo que logramos máis entre os de fóra do país. Aquí estabamos cargados de información», analiza sin dejar de reflexionar sobre una docuserie que evidencia los enigmas del crimen aún pendientes. «Moitos me preguntan que se sente ao atopar algo. Dáche medo. Pensas "non pode ser". Dubidas e por iso se me escoita tan exaltada no documental dicindo "pero de verdade..?" Non é satisfacción. Estás moi metida na dor da familia», sostiene. «Algo que aprecio é que a nai da moza me dixera que non se cansa de velo», remarca, sin negar sus nervios ante el estreno. «Impresionoume a repercusión que tivo. Quen te prepara para que a túa serie sexa, entre as máis vistas de Neflix de fala non inglesa, a número seis do mundo. Todos me din que goce, pero te involucras e impresiona tanto que custa», subraya, admitiendo también la gran acogida que tuvo entre los responsables de la plataforma. «Propuxéronme presentala aquí, en xornalismo. Eu aclareilles que quería que fose en galego e a súa resposta asombroume. Rapidamente recibín un email de Netflix na nosa lingua. Pareceulles perfecto», desvela con orgullo. «Igual que agora percibo que ser directora muller é un plus, tamén sinto que en certas portas do cine ser galego suma. Non me custou meter equipo de aquí no traballo. A posprodución fíxose en Ames», recalca agradecida al sector.

«Noto o cariño dos compañeiros, como cando recibín o Mestre Mateo. Iso é o mellor, que te queiran ben, que digan que es boa xente», acentúa.