El café de una trabajadora de la Xunta que cambió la vida a un sintecho en Santiago

Olalla Sánchez Pintos
Olalla Sánchez SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO CIUDAD

O.S.

Manolo dormía en la calle, enfrente a la estación de autobuses, hasta que una joven funcionaria se paró. Desde hace poco más de un año ya está trabajando

09 dic 2022 . Actualizado a las 23:23 h.

«Foron os meus netos os que me avisaron de que a miña historia se fixo popular, ou viral, coma din eles. Se todo iso serve para axudar a unha persoa, xa estou feliz», comenta aún sorprendido José Manuel, conocido como Manolo, un hombre de 65 años que pasó de dormir en la antigua estación de autobuses de Santiago a levantarse y tener un empleo. «Todo foi polo meu anxo da garda», destaca aún agradecido, aludiendo a un café que «lle salvou a vida».

Ovetense de origen, e instalado en Galicia junto a su familia desde los 8 años, Manolo subraya cómo hasta que comenzó su etapa más dura, llevaba cotizados 35 años. «O meu primeiro emprego foi en Compostela, con tan só 16 anos. Primeiro traballei nun bar de tapas xa desaparecido, o Órdenes, e logo, nun restaurante, tamén da zona vella», señala.

«Nese tempo, a moitos reclamábannos para ir en verán a traballar á costa. Instaleime en Barbanza, onde traballei por temporadas no bar do cámping de Coroso, en Ribeira. Logo estiven en máis locais de A Pobra», explica en referencia a una zona en la que también conoció a la que sería su mujer. «Foi no 2014, despois de separármonos, e de pechara un bar no que estaba, cando decidín vir a Santiago. Aí comezaron os problemas», detalla. «Cheguei a crer que esta cidade era hostil comigo. Non atopaba traballo por ningún lado. Busquei moito en hostalaría, o que eu máis coñecía, pero penso que pola idade non me colleron. Tiña máis de 50 anos. Acabei na rúa», enlaza sobre una etapa de 18 meses a la que no le resta crudeza.

«Non podes baixar máis fondo, porque xa o tocaches. Era tal o meu estado de abandono que ás veces nin ía comer á cociña económica. Durmía na estación de autobuses, por fóra, xusto enfrente de San Caetano», rememora, incidiendo cómo fue esa ubicación, y su «anxo da garda» -como repite- los que propiciaron su giro vital. 

«Ela traballaba na Xunta e cruzaba todos os días para almorzar na estación. Eu estaba apoiado, fumando un cigarro. Era unha mañá calquera, pero non me esquezo o que dixo:  'Hola, voy a desayunar. ¿Quieres que te traiga algo?'», rememora. «A min dábame corte. Ela era moi noviña. Tiña trinta e poucos anos. Pero, ao final, díxenlle se me podía traer un café só largo», continúa con emoción. «A partir dese momento, todas as xornadas acompañábaa a tomalo. Ela quería que fose. Animábame e axudoume con todo o papeleo para pedir a risga. Cando eu quería tirar a toalla pola burocracia, ela insistía. Fixémonos amigos e aínda mantemos o contacto», comparte con sinceridad ante una ayuda a la que ella, que pide no tener protagonismo, le resta importancia.

«Todo el mérito fue de él. Se dejó ayudar. Era muy positivo y cada vez que yo le proponía ir a ver, por ejemplo, a la trabajadora social, siempre aceptaba», destaca, compartiendo qué fue lo que la impulsó a ofrecer ese primer café. «Creo que sigo siendo un poco soñadora. Creo en las aportaciones de cada uno a la sociedad, en no ser inmovilista. En este caso fue todo muy fácil», incide con humildad esta funcionaria de la Consellería de la Política Social.

Un giro de 180 grados

Tras ese primer impulso, Manolo recuerda cómo comenzó a frecuentar el centro Vieiro de la rúa Carretas, en el que Cáritas de Santiago atiende a las personas sintecho. «Alí tiña caras amigas, tomaba café e charlaba. Sempre dicía que era como a miña familia. Axudáronme moito, informabanme das cousas. Recuperei as gañas de vivir. Para min foi como unha inxección de vitamina», enumera, citando varias nombres que no olvida. 

«Sempre bromeaba con eles con que podían buscarme algo e, un día, unha traballadora social chamoume e díxome que podía facer unha entrevista para Arroupa», desliza, aludiendo a la empresa de inserción que vende ropa de segunda mano, puesta aún en marcha en el 2015. «Na primeira ocasión non me colleron, pero, no 2021, na segunda, si», celebra desde la nave del polígono del Tambre donde trabaja diariamente, desde las 08.00 horas, clasificando ropa y ayudando a descargar camiones.

«Síntome unha persoa, algo que non me sentía cando estaba nese trance. Activáronme. Agora teño un soldo e se teño a sorte de cumprir o máximo que aquí, que son tres anos, xa terei a xubilación completa», avanza satisfecho.  

«Yo ya le veía potencial», comenta con orgullo su «ángel de la guarda». «Cuando estaba aún saliendo de la calle, le insistía en que no se olvidase de ir a renovar la tarjeta de desempleo. Al poco tiempo él ya no perdía una cita», recuerda ella con ilusión. 

«Desde que se coñeceu a miña historia recibo moitas chamadas dende A Pobra. Están todos encantados do cambio. A min gustariame que o meu caso servira para que alguén máis se levantara», concluye Manolo feliz.