Benigno Antelo: «Os meus amigos da Coruña botan de menos poder estar aquí»

Xoán Ramón Alvite Alvite
xoán ramón alvite MAZARICOS / LA VOZ

SOCIEDAD

alvite

El marzaricano y su mujer, Lelucha Antelo, llevan media vida viviendo en la ciudad herculina, pero optaron por volver a su aldea natal para confinarse

04 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Aunque llevan más de media vida viviendo en A Coruña, la aparición del coronavirus los trajo hasta la aldea mazaricana de Santa Mariña, donde nacieron y donde tienen una pequeña casa al pie mismo de la prolongación de la ruta jacobea a Fisterra.

«A verdade é que xa viñamos cada pouco para mirar pola casiña, pero cando se empezou a falar da enfermidade, a filla díxonos que era mellor que quedásemos. Pensa que estamos mellor que na Coruña e non lle falta razón. Ata os amigos da cidade, cando falamos por teléfono, botan de menos poder estar aquí», apunta Benigno Antelo Peón que, como su esposa Lelucha Antelo Álvarez, luce con orgullo «e sen moitos achaques» sus 87 años de vida.

«Home, non nos podemos queixar. A min fállanme algo as pernas e a muller é algo achacosa dos bronquios, pero bueno, por aquí estamos. A ver se damos saído desta, se non hai novidades, que a cousa parece estar complicada», comenta.

Su vida en Santa Mariña no dista mucho, sin embargo, de la que hacían en la ciudad. Con la salvedad de que allí, como ellos mismo reconocen, hay mucha más gente con la que hablar. «Falas con máis persoas na rúa Barcelona nun día que aquí en todo o ano, porque a xente foi a menos e os poucos que quedan andan aos seus traballos. Ademais, con isto da enfermidade nin sequera se pode falar moito cos veciños», apunta Lelucha que, de vez en cuando, sale a dar unos paseos por una aldea que, en circunstancias normales, estaría repleta de peregrinos a estas alturas del año.

La compra

Benigno la acompaña casi siempre, se encarga de realizar la compra en Santa Comba o A Picota, ya que todavía conduce, o curiosea en la explotación ganadera que tiene al lado de casa. «Ás veces custa matar o tempo, pero non nos podemos queixar porque estamos ben, sen novidades. Polo menos nos deixaran ir pescar, que este ano ata tivemos mala sorte para iso», lamenta este aficionado, habitual de los ríos de la zona desde hace más de medio siglo.

Cae la tarde en una Santa Mariña prácticamente vacía. El matrimonio aprovecha los últimos rayos de sol sentado en la puerta de su casa, esperando que caiga la noche.

Su hija los llama todos los días desde A Coruña para preguntarles si están bien, si necesitan alguna cosa y si todo transcurre bien. «Sempre lle dicimos que estea tranquila, que a cousa vai indo, sen novidades. Visto o visto, que non haxa xa nada novo é o mellor que nos pode pasar», sentencia Benigno Antelo.