No polígono de Sabón, en Arteixo, ao carón da redacción central do cuarto periódico de España, atópase un dos museos máis sobranceiros que temos en Galicia. Os cadros que colgan das súas paredes non son obra de grandes xenios da pintura, mais o seu valor histórico é tan grande como o da mellor pinacoteca. Non en van, foron esculpidos polo devir de todos os galegos, que fixo dunhas simples portadas de prensa o relato do que fomos, do que somos e do que queremos ser como pobo.
A historia do país é a historia de todas esas capas, como din os nosos irmáns portugueses, pero nin a mellor delas debería tapar o exemplo dos homes e mulleres que as fixeron posibles co seu bo facer e profesionalidade, cando non heroísmo. Por iso cando falamos da historia dun xornal referente como La Voz de Galicia creo que é pertinente acudir á hemeroteca máis valiosa coa que conta: a dos seus xornalistas. Velaquí o testemuño vivo, e moitas veces anónimo, desta profesión, o museo inmaterial que define como ningún outro o que é un dos oficios máis antigos do mundo.
Ao igual que no resto dos estamentos da España dos anos sesenta, o xornalismo que coñeceu Carmen Parada, unha desas testemuñas de excepción que temos entre nós, era profundamente machista. Pero ela, redactora de La Voz de Galicia en Vigo durante case tres décadas e primeira muller que exerceu a profesión na cidade olívica, nunca se conformou con semellante inxustiza. Hoxe, medio século despois, Carmen conta que, malia todos os atrancos aos que se enfrontaban as súas compañeiras naquela época, ela atopou en Vigo unha inesperada tolerancia e que, aínda que pareza incrible, nunca a discriminaron polo feito de ser muller, en contraste coa cerrazón experimentada durante os seus anos mozos en Madrid.
Efectivamente, aquel Vigo de finais dos anos sesenta era a cidade máis cosmopolita do noroeste, un bulir de ideas políticas, culturais e sociais que emerxían como contrapunto ao inmobilismo no que ficaba boa parte do país a causa de ditadura. E foi aquel Vigo previo á movida o que viu nacer un emblema que xa forma parte da súa identidade: a edición local de La Voz de Galicia. Con ela, o xornal de orixe coruñesa atopouse a si mesmo a douscentos quilómetros de casa, ao encher plenamente de contido as catro palabras que configuran o seu nome. Desde o ano 1967, La Voz é de toda Galicia e para todos os galegos, xa sexan do norte ou do sur; da costa ou do interior, ao que chegara xa dous anos antes grazas á inauguración da súa sede na cidade de Lugo.
O vínculo de Vigo con La Voz representa, dalgún xeito, un vínculo de Vigo co país, e estou seguro de que gozará de boa saúde durante os próximos cincuenta anos, ata chegar ao centenario con maior forza que nunca.
É certo que, ao igual que os xornais, as cidades pasan por etapas moi diferentes co transcorrer do tempo, pero detrás de todos eses avatares sempre permanece latente a esencia que as caracteriza como grupos humanos. Por iso non me cabe dúbida de que Vigo é e seguirá a ser esa urbe cosmopolita que acolleu con inusitada tolerancia a Carmen Parada, como La Voz de Galicia é e seguirá a ser a casa de todos aqueles que cremos na liberdade de prensa, o traballo rigoroso e a defensa dos intereses da nosa terra por riba de todo.
Entre eles estamos moitos vigueses que cada día lemos con atención o bulir informativo da cidade da Citroën, a construción naval, as grandes editoriais, o Real Club Celta e a Reconquista; doce páxinas gardadas con mimo no medio do xornal e coas que poderemos estar máis ou menos de acordo, pero ás que só lle podemos poñer unha obxección: o nome da súa cabaceira resulta francamente redundante. Ao fin e ao cabo, La Voz de Galicia recolle desde hai medio século a voz de Vigo e, canda ela, de todo os vigueses que se senten orgullosos desta cidade e deste país.