«Son do rural e gústame a aldea»

YES

XOAN A. SOLER

Berta Sanguiao fundó la Asociación de Mulleres Rurais de Santiso y defiende su vida en el campo.

02 mar 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Berta Sanguiao es de las que no se rinden fácilmente, aunque a veces la vida le haya dado motivos para ello. Con una infancia difícil, la lucha y las ganas de superación siempre han sido su bandera: «Fun filla de solteira, criada cun pai que non era o meu e que non se portou ben comigo», asegura sin entrar en detalles, porque el golpe más duro lo recibió años más tarde, cuando estaba embarazada de cuatro meses de su segundo hijo: «Tiven un cancro de tiroides e sufrín un aborto», unas circunstancias de las que ella no fue consciente plenamente: «Dende os 25 aos 30 anos eu vivín nunha nube, ocultáronme o que tiña. Eran outros tempos tamén. E sóubeno da peor maneira. Foi nunha revisión, cando o meu médico estaba de vacacións e había outro no seu lugar», aclara Berta.

Pero el destino también quiso darle una nueva alegría. A los 34 años y «sen contar», se volvió a quedar embarazada y tuvo a su segunda hija. Pero todo lo vivido anteriormente le acabó pasando factura: «Hai cinco anos derrubeime de todo. Eu non tiña ganas de saír e iso creoume conflitos co meu marido. O matrimonio fallou» reconoce esta mujer, que explica que desde hace dos años y medio ya ha recuperado la fortaleza personal.

En el terreno profesional tampoco lo tuvo fácil. La costura fue su principal trabajo hasta que comenzó a conducir autobuses: «Levaba o transporte escolar, pero tamén facía circuítos por España e Portugal. É un traballo moi difícil de levar, porque ás veces cos homes tiñas que ser unha pedra de cantería, moi fría, se non apoderábanse de ti. Recordo unha viaxe a Logroño con 40 homes, onde parecía que tiñan dereito a todo. En cambio, houbo outras viaxes que todo ía ben», dice. Pero estas circunstancias, lejos de amilanarla, la hacían más fuerte. Tuvo que darle un ictus al volante para dejar el trabajo. Al cabo de un tiempo entró a formar parte del equipo de un cátering: «Son unha persoa sociable e gústame traballar de cara ao público», asegura esta mujer, que sufrió el año pasado un accidente laboral al quemarse con aceite caliente. Una situación de la que todavía no se ha recuperado: «Por moi mal que quede, non é un cáncer. Hai que ser forte e tirar para adiante. Isto non vai ser motivo para que me derrube», asegura esta mujer que lidera la Asociación de Mulleres Rurais de Santiso (Amurusa): «Naceume de dentro montar a asociación porque a muller do rural tamén necesita facer un pouco a súa vida. Estou moi orgullosa porque sacamos adiante temas moi complicados relacionados coa violencia de xénero», dice Berta, a la que le encanta vivir en el campo: «Eu son do rural e gústame a aldea», concluye.