É inmenso. Din que todos os baleiros, sexan o abstractos que sexan, caracterízanse por conmover ánimas alleas cunha crueldade indescritible. E este, o que eu vexo sempre… a súa escuridade, a súa facilidade para acoller toda clase de cousas sen chegar a encher nunca, a nada e o todo ao mesmo tempo. Unha caixa informe que sei que garda no recuncho máis difícil de atopar as cousas máis imprescindibles.
En concreto, eu supoño que no fondo dese baleiro están agochadas as vellas fotografías, esas que captaban bos momentos en branco e negro; tamén penso que hai cidades enteiras, monumentos, e estou segura de que hai moitos bicos. O mecanismo do baleiro é sinxelo para a comprensión, pero á vez moi difícil no tocante á credibilidade.
Cada vez que una boa lembranza ou unha fermosa paisaxe se presentan, o gran abismo acólleos no seu seo. Todos me din sempre que nada retorna desa negrura, e cando eu amoso a miña habitual contradición, escoito palabras como «ilusa», «testana»… mais ninguén dixo que fose malo ter esperanza se ao final esta dá os seus froitos. Contemplo, fascinada, como unha fermosa anduriña sobrevoa ese abismo, coa súa brillante plumaxe rachando a tea do esquecemento. «Mira, avó, unha anduriña», dígolle suxeitando a súa cadeira de rodas. El levanta a vista ao ceo, mira o paxaro en fite e sorrí. Debeu de escaparse da gaiola. Agasallouma miña nai hoxe, polas notas da escola.
Cantas anduriñas máis, como chamas ardentes e luminosas, pararán a monotonía deste mar negro dos recordos?
Lucía Domínguez. Estudante. 15 anos. Lugo.