A música rexoubaba escoándose a través dos sucos do vinilo. Daban en virar ao son dun ceo asolagado de estrelas coruscantes. Ela movía os cadrís, ao ritmo improvisado da media noite.
O meu corazón latexaba con cada un dos seus movementos desleixados, coma agullas dun reloxo estragado que non acada a dar a hora certa. Co bico dos pés buligando no chan de baldosa, semellabamos dúas pezas a piques de embeleñarse nun taboleiro de xadrez. Sabía que era a derradeira danza da noite.
Quería aproveitala canto puidese! Termei con garbo de cada compás, coma o barco que se amalloa ao peirao a pesar do mar picado. Fitábaa unha e outra vez engaiolado, enfeitado no meigallo duns ollos amendoados, até que as luces se prenderon de socato. Lembro perfectamente o son abrupto da claqueta esgazando subitamente os meus devezos.
A maxia esvaeceuse tan cedo como se apagou a cámara. O sorriso que esparexera diante dos focos, virou nunha faciana de ferreiro. Axiña atondou unha expresión rexa, que non deixaba lugar a dúbida: ela era unha actriz consagrada, en troques, eu tan só, un eterno secundario. A decepción achegouse para baterme coma un lóstrego no medio dun trebón de desencanto. Enxuguei a suor que me escorregaba pola testa embaixo cun pano. Tal vez naquel aldraxe de tela enchoupado, coubese tamén o ronsel acre dalgunha bágoa de decepción.
A bóveda celeste continuaba sementada de estrelas escintilantes. No entanto, para min aquela noite, ela deixou de brillar para sempre.
Pablo Nogueira. Mestre. 35 anos. Ourense.