Mar Ferreiro, poeta laurentina y que acompaña desde hace 24 años a su padre con enfermedad degenerativa: «Non se recoñece a labor do coidador»

Y. GARCÍA LOURENZÁ / LA VOZ

A MARIÑA

CEDIDA

Refleja en su primer libro de poesía lo que ella vive y temas como la muerte que son tabú en la sociedad actual, preparando ya segunda obra de temática distinta

14 oct 2025 . Actualizado a las 16:05 h.

Escribir puede ser terapéutico. Ayuda a liberar cargas, depositándolas de nuestro puño y letra en un papel. Mar Ferreiro, natural de Lourenzá, recurre a la poesía para hablar de su mundo particular, vinculado en parte a su faceta de hija cuidadora de un padre con enfermedad degenerativa, algo que ha sido como un leit motiv para sacar a la luz Llegarás: «Está contextualizado nun periodo e etapa da miña vida en concreto, no que me acerco moito ao tema da enfermidade e da morte. Penso que están bastante apartados da sociedade actual porque deles non se fala, non se tratan. ¿Por qué? Supoño que polo medo. Un tema tabú o da morte, como que non interesa». «A papá _ahonda en su esfera personal la laurentina_ levo acompañándoo 24 anos. Digo acompañar porque entendo que ese é o verbo axeitado. Cuidar implica, aparte de acompañar, tamén educar. A unha persoa adulta acompáñase estando incondicionalmente, e sendo auténticos». «Todo o mundo está preparado para acompañar. Eu creo que é algo innato ao ser humano, mais a comodidade dos tempos e a perda de valores levan a que a maioría dos anciáns ingresen en residencias da terceira idade». No hay más que recordar, porque fue prácticamente «ayer», las secuelas que la pandemia dejó en centros de mayores.

«Todo o mundo está preparado para acompañar. Eu creo que é algo innato ao ser humano, mais a comodidade dos tempos e a perda de valores levan a que a maioría dos anciáns ingresen en residencias da terceira idade»

En esta tarea que no es nada fácil, Mar Ferreiro asegura que le gusta hacer el acompañamiento a su padre, de principio a fin: «Dende o aseo, estimulación, exercicio, música.... Todas as tarefas». «Acompañar, estando e sendo, é unha das satisfaccións máis grandes da vida», recalca. Muchas veces nos preguntamos quien cuida a los que cuidan, porque implica una atención 24/7 los 365 días del año. Responde: «Eu cuidome, no meu pouco tempo libre que teño, facendo exercicio e escribindo. Estou a traballar na miña segunda obra, que publicarei en canto poda. Tamén me gusta moito o cine e a música. Todo isto que mento axúdame a sobrelevar a vida, que non é doada». «Sempre me gustou ler _dice del papel de la poesía en su vida_, dende que teño conciencia. Sempre me identifiquei coa literatura. Son aficións que teño dende pequena. A poesía evádeme». El tratamiento de temas como la muerte, comenta, le interesan mucho precisamente «pola falta de reflexo que ten na sociedade actual, cando é un tema que nos afecta a todos, dalgunha maneira». «Gústame escribir sobre temas anómalos porque creo que ler sobre eles axúdanos a ter unha vida máis cálida», finaliza.

Reconoce que «non se recoñece tal labor, desgraciadamente», a nivel social y público. «Eu teño _añade_ formación xurídica, estudei Dereito, e traballei como xuiz e letrada, e son muller. Rompo o esquema de ‘coidadora' sen formación, que suele ser o habitual, ainda que para acompañar non fai falla formación académica, senón empatía e valores». «As persoas con formación sacrificamos tamén o aspecto profesional», continúa. Y añade, a modo de una conclusión más que extendida y compartida: «As mulleres ao longo da historia sempre levamos as cargas máis pesadas. Heroínas sen ningún recoñecemento, ás que estamos obrigados a darlles valor».

«A poesía evádeme e faime sentir moito ben», dice tras regresar de la cita de Lugopoética 2025

Contactamos con Mar Ferreiro en principio por su perfil de poeta, ya que fue la representante mariñana en Lugopoética 2025, echando en falta la autora eventos de ese perfil en A Mariña. En la capital, el pasado jueves, leyó sus poemas inéditos Tempos, Oitenta, Forte coma un buxo y En silencio (traducido al gallego del libro Llegarás (entretanto es tiempo de vivir y/o malvivir). El primero reflejó su concepción sobre la sociedad actual, el segundo fue un homenaje a los usuarios de residencias y niños de la posguerra, en el tercero defendió «a autenticidade e a verdade en tódolos ámbitos da vida» y el último fue un poema que «invoca a calma e os tempos silandeiros nunha sociedade moi estridente».

Aunque la experiencia lucense fue muy positiva para ella, presentada por José Carlos Ulloa y con compañeros como Lucía López y Gustavo Díaz, Ferreiro reinvindica más encuentros de este tipo: «Por desgraza na provicia de lugo en xeneral non existen moitos certames destas características». Y de la comarca donde vive, comenta: «Gustaríame ter econtros con poetas da Mariña lucense e doutras partes de Galicia, onde se podan expoñer textos, facer partícipe ao público e fomentar todo o que ten que ver coa cultura». Cuando escribe, dice, cero pretensiones: «Se fai espertar conciencia sobre a enfermidade, a morte e os coidados, eu contenta. Como creadora, non pretendo chegar a moita xente pero si que a quen chegue, lle esperten emocións». Llegarás se vende en plataformas digitales y en Soños de Papel (Lourenzá).