Los hosteleros que regentaron un clásico restaurante y salón de baile de A Mariña buscan un relevo: A Naranxa, en venta

A lo largo de más de seis décadas de actividad, A Naranxa, en Carballido, Alfoz, se ganó merecida fama en la hostelería de A Mariña. En sus diferentes etapas fue desde tienda de aldea y bar hasta restaurante y baile-sala de fiestas. A su popularidad contribuyó el llamativo color naranja que luce, todo un acierto de imagen. Al negocio fundado por Carmen Yáñez y su marido, Orencio Losada Pumares, hace unos 66 años, accedieron su hija, Josefa, y su esposo, Antonio Ramos García, que fue el último gerente. Ambos trabajaron en A Naranxa durante 46 años. Toda una vida, como todas, con sus satisfacciones y fracasos, con sus buenos y malos momentos, una vida de cara al público, de trabajo constante y mucho sacrificio, sentencia Antonio Ramos haciendo memoria, si bien, a modo de balance, concluye: «Pero non me arrepinto».

El 31 de agosto A Naranxa, colgaba el cartel de cerrado. «Orencio fixo a casa e sobre o ano 1952, e con Carmen empezaron co negocio, que tiña tenda e cantina, como un supermercado de aldea. Despois, sobre os anos 60 empezaron a facer algún banquete, vodas e bailes, que tiveron o seu apoxeo sobre os anos 70, ata 1983, que foi cando se pechou a sala de festas. Durante ese tempo houbo anos moi bos. Chegaron a vir dous autocares con xente aos bailes, que saían dende Ribadeo e Mondoñedo. Ao pechar a sala de festas seguimos coas vodas e banquetes. Traballábase ben no restaurante, co menú e os fins de semana. Na época das troitas viña moita xente comelas, porque collemos moita fama. Lembro tamén os campionatos e maratóns de tute. Despois enfermou meu sogro e estivemos cerca de tres anos abrindo solo polas mañás. Faleceu no 2011 e no 2013 démoslle unha volta ao negocio. Fixemos cenas baile ata a pandemia, e despois practicamente si que se acabou todo. Solo seguimos co bar e coas quinielas e lotarías, das que seguimos tendo a concesión e que son un aliciente por se alguén quere coller o negocio».

A Antonio le llegó la hora de la jubilación. A su esposa Josefa lo hará en breve, y consideraron llegado el momento de pasar página. «Caseime no 77 e xa comezamos a traballar en A Naranxa, pero daquela estaban meu sogros tamén. Amañábamos entre os catro e cando había algún banquete ou voda, con extras. No 2013 contratamos un cociñeiro e unha axudante, pero era moito gasto e custaba cadrar as contas». Antes de entrar en el mundo de la hostelería, Antonio trabajó un tiempo como mecánico en Viveiro: «Hasta que casei. Despois houbo que meterse aquí», dice en A Naranxa, el inmueble que es también la vivienda familiar.

Echando al vista atrás, no se arrepiente del paso, aunque reconoce que el tiempo de la hostelería que le tocó vivir a él era muy sacrificada: «Gustábame. Levábase ben e nas épocas boas facíanse cartos, pero é un traballo que che ten que gustar, porque para defender un negocio tes que botar moitas horas e hai días que acabas fastixiado. Son moitas horas de pé, traballando seguido, e tes moitas satisfaccións, pero como en todo tamén hai veces que... No fondo é como calquera traballo. A hostalería de agora non ten nada que ver coa que había antes, pero agora, aínda que as condicións melloraron moito, non atopas a ninguén para traballar», añade.

«Nós, a partir do 2013, ao ter xente contratada, como había que darlle descanso, decidimos pechar os mércores. Antes deso, nunca pechamos. As vacacións que tivemos a miña muller e mais eu foron cando nos casamos, 15 días, e despois unha semana que estivemos en Madrid. Agora que nos xubilamos, se temos saúde, imos ter ocasión de gozar algo máis», concluye, agradeciendo a la concejala alfocense Judit Casabella, el recuerdo público que tuvo para A Naranxa y para la Parrillada San Pedro, que también cerró.

La historia de la ocurrencia del nombre del local y del llamativo color de la casa

«Eu sempre lembro A Naranxa desta cor, naranxa. O caso foi así: o pai de meu sogro, Segundo Losada, era medio albanel e quería facer unha casa para cada fillo, que de feito as fixo. Estaba traballando nesta e apareceu falar con el un home que se fora para Arxentina, e contoulle como le foi aló. Empezou a chufar que se tiña unha mazá de casas e Segundo, que tiña ocorrencias así, díxolle que el ía facer unha naranxa que ía valer máis que a mazá que tiña o outro na Arxentina. Gustoulle o nome e tivo a idea de poñerlle A Naranxa. Despois veu o de pintala desa cor», recuerda Antonio, quien no duda: «Claro que chama a atención a quen pasa por aquí. Foi un acerto. Pero xurdiu así. Non se se lle ía poñer naranxa ou limón, pero quedou naranxa», dice entre risas.

Un establecimiento con semejante historia y pedigrí tiene un plus añadido detrás. Y Antonio no pierde la esperanza de que alguien tome su relevo al frente, comprando A Naranxa: «Está para chegar, abrir e poñerse a traballar. Pero entendo que para sacar adiante un negocio en hostalería tería que ser un matrimonio, que un dos dous soubera de cociña, e cunha persoa máis poder traballar ben. De feito estiven en tratos cun señor que tiña gañas de coller A Naranxa. Veu mirar. Tiña gañas de facer unha pulpería contra abaixo, na zona do río, porque hai un sitio precioso, cun gran espazo de aparcamento para facer bungalós. Incluso comentara a posibilidade de facer unha área de autocaravanas, porque hai sitio para todo. Pero quedou aí a cousa». La oferta de venta incluye la vivienda particular, en el mismo inmueble.

Con un zurrón cargado de recuerdos, Antonio también explica que durante parte de su vida compaginó su trabajo de hostelero con ser concejal en el gobierno y llegando a ejercer como alcalde en funciones: «Estiven 20 anos. Intentei levalo o mellor que puiden. Sempre me levei ben con todos».

---

---

---