Aun amigo roubáronlle unha pedra na contorna da casa, unha pía que pode pesar douscentos quilos, que formaba parte do legado familiar e no seu tempo fixérona para darlle de beber ao gando da casa. Unha perda irreparable, porque non se pode substituír por calquera outra peza: aquela era a dos seus devanceiros. O seu valor non ten prezo, porque os sentimentos familiares non se valoran.
Para os ladróns non é máis que unha pedra pola que poden conseguir cen euros, para facer unha festa ou talvez para meterse unha raia. Cen euros que alguén pagará por ela para colocar no xardín do seu chalé, a carón do hórreo espoliado, dun cruceiro tallado e dun carro de vacas que talvez atoparan nunha aldea abandonada.
Certo é que ese novo propietario, un fetichista do rural nacido na cidade, debe saber que esas pedras son roubadas dunha leira para lucilas perante os seus amigos urbanitas. Alguén consciente non compra pezas de espolios, sen facturas que acrediten a súa compra. O bebedoiro non aparecerá e os ladróns quedarán impunes, porque o sistema que os políticos deseñaron así o permite. A policía non investigará porque está farta de ver como entran por unha porta do xulgado e saen por outra. Se chega ao xulgado, será unha falta menor, sen probas, sen pagar polo que fixeron.
Se quixeran investigar, poderían abrir o Marketplace, o Wallapop ou o Milanuncios, e ver como centos de pedras coma a de Ricardo están á venda impunemente, ou achegarse aos chamados anticuarios, como o que forneceu a Ridley Scott para a película Exodus, e buscar a súa trazabilidade. Pero non van facelo.