Con permiso dos fabricantes de benzodiacepinas, unha das estratexias máis efectivas para o manexo da ansiedade en situacións puntuais e agudas de estrés, é traer ao noso maxín, coa maior viveza da que sexamos capaces, os recordos sensoriais máis agradables dos que un dispoña. Unha destreza na que, como terapeuta, non só teño instruído a moita xente, senón que eu mesmo emprego en atribuladas situacións persoais.
Hai quen posúe un varudo catálogo de gratas memorias en diversos rexistros: visual, táctil, térmico, gustativo ou mesmo, como un servidor, netamente acústico. Proverbial é a intensidade da éxtase coa que lle quedou fixada na memoria gustativa de Proust o sabor dunha madalena enchoupada en té que o escritor desfrutara nunha fría mañá de domingo na súa remota infancia.
Hai uns días, en pleno confinamento polo COVID-19, vinme obrigado a atravesar a miña vila, Ribeira, para formalizar un ineludible trámite. Recoñezo que baixei condicionado pola atmosfera turbadora na que estamos instalados: guarecido con luvas e máscara, paso áxil e evitando calquera situación imprudente.
A medida que avanzaba fun quedando atrapado polo desasosego proxectado por unha cidade orfa de xente, baleira de tráfico e sen apenas pegadas de actividade comercial. Mais, sobre todo, unha urbe soterrada nun turbador silencio sacramental. A potencia anormal do sol nestas datas acrecentou un sátrapa desacougo que, a balavento, se instalou no meu peito.
Para intentar exorcizar aquela congoxa acudín á miña particular fonoteca persoal: o rechouchío nasal das miñas fillas cando, sendo bebés, durmían a sesta; a voz grave do meu pai cando me cantaba o «esta boca pide pan»; o compás do mar batendo na rampla de Canucho nas mañás de verán.... Confeso que mesmo recorrín á xenuflexa voz de Jane Birkin. Todo en balde. Nada era suficiente para varar a miña anguria.
Rapidamente pasei á segunda fase do proceso, evocando sons máis intensos, os da miña patria máis feliz, a miña infancia, casualmente emanados moitas décadas atrás nos mesmos lugares do Rueiro que nese momento recorría: o monótono murmurio da auga da fonte , as estridentes risas na barbería de Pepe Núñez, o ritmo dos balóns golpeando no muro da horta de Irene, os hilarantes exabruptos da Soneira cando pasabas ao seu carón ou o cantar de Presenta mentres remexía con pericia a pota dos callos da Carreirana subida a unha caixa de cervexas... ¡Imposible! A intranquilidade non remitía. Sopesei mesmo retroceder ata a farmacia de Sanmamed e demandar un remedio sublingual.
Ora ben, os milagres existen. Ao lonxe xurdiu unha voz feminina que cantaba, acariñándome a alma. Coma se estivera no país de Hamelín, perseguín aquel hipnótico rastro para decatarme de como aquela melodía me sosegaba cada vez máis. A curadora voz saía dun altofalante colocado nun balcón enriba da librería de Mirás. Potente, heroica e rotunda, aquela voz proclamaba: «Si amanece y ves que estoy desnuda... cúbreme, cúbreme, cúbreme».
Como se me tiveran inoculado o máis potente dos antidepresivos, volvín para a miña casa acougado e feliz. Regresaba coa absoluta certeza de que desta, coa axuda de todos, imos saír, e co convencemento de que a madalena de Proust é un lixo ao lado das cancións de Rocío Jurado. Olegario Sampedro. Ribeira
Pode enviar os seus texos á seguinte dirección: redac.barbanza@lavoz.es