A forza do contraste

EME CARTEA

BARBANZA

Referímonos a Carme Sampedro, que acaba de expor no Centro Empresarial do Tambre a serie ELA

30 oct 2021 . Actualizado a las 12:46 h.

Referímonos a Carme Sampedro, que acaba de expor no Centro Empresarial do Tambre a serie ELA, en vermello sobre negro, 20 acrílicos de gran formato fusionados cos seus poemas en galego, de temática cordial. Un conxunto coreográfico de tensión e dinamismo onde a figura aparece como conxelada no tempo a modo de proxección fotográfica, e animada pola xestual lixeireza da pincelada, de poderosa e sensual expresividade matérica.

Regístrate gratis y recibe cada mañana en tu correo las principales noticias del día

Sabemos que esta proposta supón unha radical mudanza na prometedora carreira desta artista plástica atrapada na súa íntima necesidade de crear, e que nós, os espectadores, ficamos arraféns do seu magnetismo visual, tinxido de intenso e extenso simbolismo emocional.

Figura de muller, beleza carnal ao tempo que dinámica, que amosa orgullosa e altiva as cruentas e inacabadas conquistas de xénero. Figura latente, fotorrealista, petrificada pero en proxección creadora, nese espectáculo de obra total que é a danza como metáfora de control espazo-temporal dos corpos.

Aí están os trazos desgarrados que nos anoan co expresionismo de signo informalista, esas pinceladas-mancha soltas e case neuróticas liberadas da potestade da razón. Parafraseando a famosa frase de Lucian Freud, diriamos que Carme Sampedro pinta a muller «polo que é e tamén polo que lle gustaría ser». Todo, neoexpresionismo, xestualidade, presentación dramática, pigmentos, tons, xogos de luz e sombra, contrastes... conflúen na creación dunha estética lorquiana, dura, dramática, efectista.

Arte recoñecible pero nas marxes da figuración e da expresión, do que se ve e se sente, do que se di e se cala. Percepción esencial da alma humana como unha especie de performance que aflorase retallos do inconsciente liberado. O oculto «invisible aos ollos» do Principiño, a pel -territorio de estremecemento e de cicatriz- como o máis profundo dos espellos a atravesar, o transido rostro, as mans que debuxan misterios de liberación e caricia.

Emoción xestual

Rostro en transo, humano demasiado humano, que procura a nosa empatía, a catarse liberadora de hybris, orgullos e demais infortunios. Cadro-arte, cadro-vida, liña que une e separa a luz e a sombra, onde acaecen os soños. Carme Sampedro descóbrenos a emoción xestual e instintiva sen recorrer a ocultacións eufemísticas: ELA resume, sintetiza, fusiona o mellor e o peor da traxicomedia como doce poética de extremo vigor.

E logo o ton negro (dor, loito, escuridade, medo... misterio, rebeldía, drama, Poder), asociado ao vermello (paixón, violencia, amor, frenesí, Poder) a enfatizar a beleza. Poder... poder... «empoderamento»!

Pero hai máis: hai poesía mesturada coa cor. O tópico: «A poesía é pintura que fala e a pintura é poesía muda» (Simónides de Ceos), chega a nós da man de Carme Sampedro como unha longa alegoría simbiótica que nos invitase á contemplación da imaxe poética.

Porque, pese á traxedia cotiá, somos quen de perseguir e acadar un soño... en cada pincelada!

Cadro da serie «ELA» da exposición «Verbas de paleta»