«Dende os primeiros ensaios urbanísticos colectivos, os sumerios e babilonios, pasando polas cultas cidades gregas e romanas, e tamén na idade media ou renacemento, a praza foi unha peza fundamental dos conxuntos urbanísticos do mundo»
09 ago 2022 . Actualizado a las 05:00 h.Dende os primeiros ensaios urbanísticos colectivos, os sumerios e babilonios, pasando polas cultas cidades gregas e romanas, e tamén na idade media ou renacemento, a praza foi unha peza fundamental dos conxuntos urbanísticos do mundo. Entendeuse sempre como o punto de encontro, xuntanza, socialización e relacións comerciais, porque o mercado era a actividade dinámica que facilitaba o encontro das persoas.
Se botamos unha visual ás principais prazas do mundo, e concretamente en Galicia, encontramos espazos pechados no seu perímetro, dotados de árbores —aínda que moitas delas as perderon posteriormente—, ben asolladas e orientadas, lugares nos que apetece estar, que permiten a relación entre as persoas. Tamén foron, e son, lugares culturais nos que se celebran concertos, actos solemnes e todo tipo de celebracións.
Foi o movemento moderno do século XX o que introduciu un cambio de paradigma no deseño das prazas, introducindo novos modelos de espazos urbanos máis flexibles e abertos, que se espallaron por todo o mundo, e dalgún xeito representaron un referente errado no que hoxe se deseña como praza. Entendo que non serve calquera urbano como praza e lugar de encontro, moitas veces sen referentes laterais e mesmo sen elementos urbanos (bancos, árbores), pero vemos como moitos lugares inauguran eses agorafóbicos espazos co nome de praza. É unha reflexión miña e de moitos autores actuais que entenden que unha praza é algo máis, e debemos prestar atención aos costumes do pobo para localizar os elementos urbanos que se incorporan nela. Unha explanada nunca será unha praza.