Elpidio da Camposa era fillo de solteira. Súa nai era Pacucha de Augasmornas, nacida en Nine. Cando quedou preñada dun castrón chamado Floripindo de Xandemo, veciño da Galea, os seus pais repudiárona. A rapaza, co seu embarazo, refuxiouse nunha cabana de pedra que herdara dun tío pastor que tivera en Moimenta. Naquel modesto fogar, preto dos rochedos de Insúa Chan, soa e nunha noite de choiva e vento, deu a luz á súa criatura. Como a reitoral da igrexa de Macenda estaba cerca, o señor cura sempre coidou de que nada che faltase a Pacucha.
Cando medrou, o rapaz empezou a escoitar que polo baixo lle chamaban fillo da Camposa. Anos máis tarde pescudou que así denominaban a un espazo aberto no medio dos piñeirais de Casamea, onde, segundo se murmuraba, o seu pai biolóxico violara a súa nai. Con 20 anos, Elpidio comunicoulle a Pacucha que ía casar con Tereixa a Peluda, unha rapaza da Armada de ollos grises e boca alegre, da que namorou nun pestanexo a primeira vez que a viu no bus escolar. E así foi. Maridaron e despois alugaron un piso en Santa Baia, na rúa dos Confidentes.
Foi Pacucha envellecendo co paso do tempo, pero aínda facía de serventa para o señor cura. Vendo que non viña traballar, un día o señor cura acercouse á cabana e atopouna na cama. Estaba enferma. Elpidio rescatouna e levouna para a vila, a ela e aos dous cans que tiña. Achicouse cos días. Botaba de menos a borralleira, o maiar do gato enriba da lareira, o cacarexo das galiñas, o silencio da aldea, o canto dos paxaros… Reviviu cando naceu a súa neta. Mais cando esta se fixo unha mociña, entrou nunha costa abaixo depresiva que a levou ao hospital, onde ingresou un 2 de decembro e de onde saíu cos pés por diante o día da lotería nacional. Naquela xornada de infausto recordo, bágoas coma cereixas esvaraban polas encarnadas meixelas de Elpidio da Camposa, que adoraba a súa naiciña.
Cando Carmuchiña, a filla de Elpidio e Tereixa, foi quen de quedar soa no piso, os seus pais comezaron a ir aos bares nas fins de semana. Regresaban tarde e «cargados». Axiña empezaron a discutir. A rapaza escoitaba temerosa e en silencio os seus berros. Faltaban moitas veces ao traballo e gastaban máis do que ganaban. Tereixa meteuse nunha espiral depresiva e quedaba na casa. Elpidio baixaba só á baiuca. Unha vez ao volver topou a filla chorando abrazada á súa nai. Esta ficaba na cama pálida e estirada. Xacía tesa logo de papar un tubo enteiro de pílulas.
Elpidio quedou só cando Carmuchiña casou cun mariñeiro da Ribeiriña. Botárono do traballo e meteuse mariscador. Pasaba o tempo libre no bar da Calella do Vento. Na fin de semana xuntábase cun colega solteirón e tomaban cuncas de viño a esgalla. Aos domingos e festivos, Elpidio comía na casa da filla. Na mañá dun domingo, logo de acicalarse, foi á taberna. Sacou as lentes para ler o xornal e faltáballes unha pata. Fixo unha con dous panos de papel e empatouna nos anteollos. Na fronte tiña unha necha ben visible. Cando os outros clientes lle preguntaron, el só respondeu: «Onte pola noite ao ir para a casa non mirei o banco de pedra que hai na rúa e case o comín enteiro. Levei un bo hostión. Menos mal que só rompín unha pata dos anteollos».
No sábado seguinte agarrou unha tan «gorda» que entrou na vivenda ás escuras e, diante da estrañeza dos cans, aos que sempre sermoneaba, tirouse vestido e calzado na cama. Un tremendo estrondo seguido do berro «policía!» espertouno na medianoite. Ergueuse acolloado. Preguntou, pero só o puxeron de xeonllos e coas mans na cabeza no corredor. Durante o rexistro, os cans atacaron unha axente e racháronlle o pantalón. A muller lembroulle a Elpidio que o tiña que pagar. E este murmurou: «Coño!, vou ter os cans con boceira no piso?». Tamén lle indicaron que tiña que facerse cargo dos danos ocasionados na porta: «Coño. Puidestes chamar ao timbre, que vos abriría!». E, de súpeto, lembrouse de que facía un mes que lle cortaran a luz por falta de fondos para pagar o recibo.