O outro día saín do traballo como saio sempre: cansa e cunha migraña case insoportable. Coa presa e a torpeza que me caracterizan, cheguei á casa co afán de poñerme a solucionar todos eses problemas que deixara sen resolver pola mañá, xusto antes de marchar á redacción. Para sorpresa de ninguén, todos seguían alí cando volvín, pois a cama seguía sen facer, os pratos sen fregar e eu continuaba sentíndome igual de esgotada que a xornada anterior.
Pola contra, si había unha cousa que estaba primeira no posto de tarefas pendentes: botarlle cloro á piscina. Así que alá fun, co meu vestido rosa e deixando as gafas de sol atrás para meterme nun cuartiño escuro e pequeno co obxectivo verter o viscoso líquido nun cubo e lanzalo á auga.
Non cheguei a tanto, pois no momento no que me dispuxen a iniciar a manobra, unha pinga —que xuraría que era a reencarnación dunha ximnasta rusa — decidiu atacar o meu ollo esquerdo. A reacción foi instantánea. Mentres a miña orbe ardía con máis forza que moitas fogueiras de San Xoán, eu corrín ata unha billa próxima para lavalo mentres lle pedía a quen sexa que estea alá arriba no ceo que me botase unha manciña, ou máis ben un ollo novo.
Iso si, desta vez reclamei que intentasen atinar máis coa cor para que mo puxeran verde, a ver se a heterocromía lle daba un toque gracioso ao meu rostro eternamente infantil.
Como acabou a bromiña? Pois correndo ao hospital coa miña nai e someténdome a unha especie de tortura macabra na que tiña que manter as pálpebras abertas mentres un contagotas diabólico facía pingar sobre unha das miñas pupilas o que semellaban litros de soro. Xa saben, cando anden con cloro, non deixen atrás as gafas.