Polo xeral, as casas galegas teñen unha entrada previsible, xeralmente no centro da fachada á rúa ou dando a unha terraza cuberta frontal. Libre de obstáculos para que se vexa, talvez teña a súa orixe na necesidade de conectarse coa xente. Era moi común ver á xente na porta ou nas xanelas agardando conversa cos que pasan por diante.
Moitas veces é un simple convencionalismo, por sinerxía co que vemos, porque esas fachadas en ocasións incluso están mal orientadas. É certo que os vellos orientaban mellor as casas que nós, porque estudaban cada pormenor climático, e ás casas tradicionais tamén se accedía xeralmente por detrás ou polo lateral.
Non sempre foi así, e mesmo hai culturas que o entenden doutro xeito, tamén arquitectos que o fan adrede para crear o factor sorpresa. Un destes arquitectos é o premio Pritzker Álvaro Siza, que aproveita os laterais, ou nalgúns casos a fachada posterior para situar a entrada ás casas, deixando a fachada limpa para cubrir outros aspectos sensoriais e emocionais.
Ás veces, esa entrada principal esténdese ao exterior como un gran salón no que se reciben as visitas, lonxe da rúa, lonxe do ruído. Facer a sobremesa ou ler nun espazo exterior lateral libre de ruídos fai máis amable a vida, e se che veñen visitar, tamén os recibes de xeito humilde e doméstico, convidando a quedarse.
Mesmo nas casas dos suburbios das cidades norteamericanas teñen a porta principal de adorno, usando a porta posterior para entrar á casa, facéndoo menos solemne e máis doméstico. Nos edificios públicos modernos tamén xa se está usando o factor sorpresa.