A cada rato, un comercio de toda a vida colga o letreiro de liquidación por xubilación e acto seguido, ou pecha para sempre ou montan unha tenda internacional ou de franquía. Non hai costume de relevo xeracional —por regra xeral— no que a familia siga mantendo o negocio.
Un negocio familiar ten moitos cartos investidos, tanto na decoración como no inventario, pero tamén no coñecemento e oficio, mellorado e perfeccionado durante anos. A tradición actual é que os fillos estuden unha carreira universitaria afastada da filosofía da empresa familiar, que logo buscarán traballo en lugares distintos e distantes do negocio familiar. Hai casos nos que empregados do comercio seguen con el, noutros casos quedan outras persoas co coñecemento e oficio e cos produtos de venda e mantense a empresa. Cada vez menos.
Por outra banda, eses mesmos fillos ou os seus amigos consideran máis práctico -tamén máis vago- comprar a través do móbil por internet e que os produtos chos traian á casa. Non compran aos seus veciños, senón a empresas multinacionais que teñen a súa sede lonxe, e moitas veces nin impostos pagan aquí.
É tirar pedras no propio tellado. Os cartos vanse a un lugar descoñecido, os impostos non reverten na comunidade, e os locais pechan. Un exercicio de pouca responsabilidade social, que só beneficia ás grandes empresas foráneas. Moitas veces, escóitase a escusa de que o comercio local é máis caro. Defínanme que é caro, que cobren algo máis a cambio dun trato personalizado e que os cartos queden aquí. Hai outros efectos secundarios: rúas cos baixos pechados, rúas sen vida.