Ovenres pasado presentei na Pobra do Caramiñal a novela El tallista de runas, escrita por Eduardo Romero. O libro conta a historia do monxe noruegués Gunnar Swansson, que viaxa á península Ibérica a finais do século X, aínda en plena idade viquinga, cunha misión que, por razóns obvias, non lles vou desvelar nestas liñas. Na presentación falei do interesante que resulta que as novelas sexan tamén mapas vitais dos propios escritores. Os escenarios ibéricos do libro son Al-Andalus e o reino de Galicia, que veñen sendo tamén os ámbitos vitais do autor.
Eduardo Romero é granadino e dedicábase ao negocio das cociñas. Foi por iso que un día, vindo de Noia, baixou á Pobra desde Moldes para visitar a fábrica de Mobalco. A vila na que foi bater namorouno de vez, levouno a mercar un piso e a pasar aquí longas estadías. Ese itinerario biográfico entre dous estremos da península replícase nas páxinas da novela.
Eu son moi partidario de que a literatura sexa, sobre todo, liberdade e imaxinación. No caso que nos ocupa, Eduardo Romero fai que os seus viquingos teñan a mala sorte de chegar a Galicia no momento no que Almanzor dirixe a súa expedición fatídica contra Santiago de Compostela. Un dos personaxes da historia acaba, tamén, nunha comuna… priscilianista, que perviviría na Galicia do século X como un fósil da herexía nacida na Gallaecia tardoantiga.
Faltoume preguntarlle ao escritor en que lugar concreto do país imaxina esa comuna hippie, digo priscilianista. Pensando o tirón que sempre tivo Prisciliano, sempre estamos a tempo de inventarmos un novo mito.