«Non nos enganemos: estas zonas son auténticos polvoríns, pirófitas por natureza, con eucaliptos, piñeiros e matogueira cubrindo boa parte do territorio»
19 ago 2025 . Actualizado a las 05:00 h.O incendio que sufriu As Médulas deixa moitas sombras e máis dun interrogante aberto. O parque, ademais de ser Patrimonio da Humanidade, está inzado de soutos con castiñeiros centenarios. Estes xigantes verdes crean unha cuberta espesa que non permite que a matogueira medre no chan, reducindo de forma natural o risco de lume. Ademais, a madeira do castiñeiro non arde con tanta facilidade como a doutras especies. Por iso resulta difícil comprender como puido prender con tanta intensidade. Se no canto de castiñeiros houbera piñeiros ou eucaliptos, o escenario encaixaría máis co patrón habitual dos nosos incendios.
No que vai de ano, comarcas como Barbanza, Noia, Muros ou a Costa da Morte parecen librarse, polo de agora, das lapas reincidentes. Pero non nos enganemos: estas zonas son auténticos polvoríns, pirófitas por natureza, con eucaliptos, piñeiros e matogueira cubrindo boa parte do territorio. Só fai falta a combinación perfecta de humidade baixa, vento e altas temperaturas, e a man dun incendiario, movido por intereses ou pola fascinación de ver arder o monte, para que todo se perda en horas.
Levamos décadas repetindo o mesmo: é urxente ordenar o monte. Ano tras ano caemos na mesma trampa. Só reaccionamos cando o lume ameaza as casas, coma se a perda do bosque non fose xa unha traxedia. Estamos desertizando o noso país a fogo lento, sen aplicar medidas de prevención efectivas, sen afrontar de verdade o problema, sen coller o touro polos cornos e mudar un modelo forestal que, mentres siga así, alimentará cada verán a mesma desgraza.