Nunca teño moi claro canto de contundente ten que ser unha aperta de mans, ou do que me queren transmitir cando ma dan a min. Se chega o típico señor que cha sacude tan forte como se estivera meneando unha alfombra pola fiestra, sospeito que me quere vender unha hipoteca ou un crecepelo.
Tampouco me gusta a xente que che dá a man case como se fora unha pantasma, e ao tocares percibes un tacto de cera e un grimoso suor frío que sempre acompaña unha mirada que che esquiva. O problema é que o vendedor de pisos de antes, ese que che di que ten amigos en todos os negocios e concellos posibles, si que che mira aos ollos coma se estivera disposto a dar a vida por ti.
Por riba teño dúbidas cando son eu quen teño que afrontar o asunto: se lle hai que dar a man a unha muller, asústame presionar forte e facer dano, porque eu herdei mans contundentes. Ou peor aínda, sacudir tan forte que pensen que pretendo venderlles unha hipoteca ou convidalas a unha copa sen vir a conto.
Aínda por riba, cando saúdo a un palmeirán masón dos emigrados aos Estados Unidos, agardo sempre que me devolva ese misterioso aceno oculto na palma que seica os correlixionarios do lugar levan practicando desde os tempos do Gran Mestre (e tamén palmeirán) don Antonio Romero Ortiz. Aínda non tiven tal fortuna.
En todo caso, guíome pola propia lingua galega, na que a palabra castelán apretón non existe e preferimos moderarnos cunha prudente aperta de mans. Había que lle ensinar galego a máis dun dirixente político estes días.