Nestes días todos soñamos coa sorte, que nos toque a lotería ou a cesta que sortean no club de fútbol, na asociación de veciños ou na confraría de santa Perpetua. Din que cando se regala lotería hai que corresponder con outra participación, senón non toca. Os antigos romanos tamén tiñan por costume celebrar sorteos arredor do solsticio de inverno, pero eran máis unha brincadeira que a procura de volverse ricos da noite para a mañá. Non coma nós que asociamos a boa sorte co peto cheo de billetes. E é curioso como a sorte nunca é suficiente, quen a ten quere máis e quen non, adoece.
Coa lotería a cousa é moito máis seria. A metade da paga extra de Nadal, en moitos casos, xa se vai en décimos e participacións que, para unha inmensa maioría de persoas só lle vai aportar, o día 22, unha enorme decepción, porque non lles tocou nada. E por conformarnos, cando cae unha devolución dámonos por satisfeitos; polo menos non perdemos todo, dirán os optimistas. Pero antes de chegar ó día do sorteo está a ilusión e a esperanza de que se cumpran todos os nosos soños, e para iso tratamos de atraer a sorte das mil maneiras que cada quen ten, dende poñer o décimo en contacto coa imaxe dalgún santo dado a favorecer as cousas materiais, como san Pancracio ou san Xudas Tadeo, que pola contra viviron con certa austeridade e desprezando os bens tanxíbeis e a quen os posuía, ata esa maneira pexorativa, doutro tempo, de pasalo polo lombo dun chepudo. Daquela, se iso funcionase, ben podemos asegurar que quen teña un lombudo na casa ten unha mina de ouro. Como de pexorativo pode ser para os zurdos iso de que se transmitan, por ciencia infusa, os seus números ó bombo do sorteo se quen che dá o décimo o fai coa man dereita. Aínda que, como alguén deixou dito, a sorte é tan retorcida que pode dar coa dereita o que quita coa esquerda. E a pesares de todo sempre queda o remedio de gardar a participación entre follas de loureiro ventureiro.
Hai mil maneiras de atraer a sorte, o difícil é acertar co método máis idóneo para cada quen, dende o trevo de catro follas, que só por ter catro xa deixa de ser trevo, un allo macho, que non é recomendábel para unha allada, ou un simple dente de allo agochado na faldriqueira; cada quen ten o seu amuleto preferido e segundo os entendidos, o que para uns é bo para outros pode ser nefasto. O mellor de todos (na miña opinión) é bicarse baixo unha póla de visgo. Para atopar traballo temos o citado san Pancracio envolto en ramas de pirixel e, a ser posíbel con unha moeda daquelas de dous reais, do tempo das pesetas, anelándolle o índice para atraer a fortuna, porque a nómina sempre é escasa.
E con todos estes remedios e consellos a esperanza mantense viva ata o día da lotería. Toda unha mañá coa cantarela de números nas anxelicais voces do alumnado do colexio de santo Ildefonso, o vilancico máis cantado de todos os tempos.
Un amigo moi estimado, aínda que teñamos algunhas diferenzas por meniñadas que non veñen a conto, regaloume unha ramiña de figueira con un abrocho sen acabar de abrir, para levar de amuleto no coche, e ós dous días metéronme unha multa por exceso de velocidade, a min, que teño fama de ser o condutor máis lento do país. Sen embargo, a ramiña segue na guanteira, porque a intención é o que conta.
E seguirei cumprindo con todos os requisitos posíbeis, pois despois do día da lotería vén o de Papá Noel, e despois o dos Reis Magos, coa esperanza de que alguén se lembre de min e acerte cos meus gustos.