El TSXG rechaza rebajar la pena al extesorero de Lousame por malversación

ribeira LA VOZ

LOUSAME

MAHIA

El tribunal no tuvo en cuenta el atenuante de confesión ya que entiende que solo lo hizo porque iba a ser descubierto

09 oct 2019 . Actualizado a las 20:02 h.

El extesorero de Lousame condenado por malversación de fondos públicos, Francisco Lorenzo González, vio ayer como el Tribunal Superior de Xustiza de Galicia rechazó rebajar la pena impuesta por la sala segunda de la Audiencia Provincial de A Coruña en el mes de diciembre del 2018. La condena dictaminada estableció que Lorenzo González debería cumplir dos años y nueve meses de cárcel, además de una inhabilitación absoluta durante un período de ocho años.

Además, el extesorero también fuera condenado a indemnizar al Concello de Lousame con 154.565 euros. La sentencia, en primera instancia, considera acreditado que el extesorero, entre los años 2010 y 2012, aprovechó el acceso que tenía a las cuentas bancarias del Ayuntamiento para desviar dinero «en numerosas ocasiones y utilizando diferentes técnicas». De esta forma, consiguió apoderarse de 290.564 euros.

En la resolución, los magistrados destacan que «non identificou as contas ás que transferira os cartos que desviou do Concello, non precisou cada unha das operacións fraudulentas e non cuantificou a cantidade real distraída». Todo esto, tal y como recoge la sentencia de la Audiencia Provincial, «determinou a necesidade dunha complexa indagación por parte do persoal do Concello, dunha auditoría externa e dunha dilatada instrución na que houbo que solicitar a cada unha das empresas provedoras da Administración local a súa situación en relación cos créditos».

Sin atenuante de confesión

El TSXG rechazó tener en cuenta el atenuante de confesión porque «o acusado limitouse a recoñecer distraer cartos das arcas municipais cando xa non existía a posibilidade de ocultar a infracción ante o seu inmediato e inevitable descubrimento, unha vez que o Concello tiña constancia da malversación, pero sen que en ningún momento o recoñecemento do acusado alcanzase os niveis necesarios para apreciar por si só e por si mesmo ese atenuante».