«A súa desaparición significa a desaparición dunha xeración enteira, chea de homes e mulleres irrepetibles»
02 abr 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Os dous, cada un polo seu lado, tiñan o nome de Porto do Son presente en cada circunstancia das súas vidas, ámbalas dúas xenerosas en tempo e en feitos vividos. A súa desaparición significa a desaparición dunha xeración enteira, chea de homes e mulleres irrepetibles, formada por nosos pais e avós. Viviron na época da posguerra civil, chea de fame e piollos, e os dous colleron as maletas para procurar o sustento das súas familias, pescando, un, en Terranova, entre o frío e a neve; e o outro, en barcos de pasaxe tocando en orquestras para que o tempo de travesía fose máis leve ata chegar a Arxentina, Brasil ou Uruguai.
José Torrado, exerceu como patrón maior durante quince anos nunha confraría onde a pesca da sardiña foi un modo de vida vinculado a familias enteiras de sonenses, tal como acreditara o freire franciscano, Manuel Rodríguez Pazos, cronista oficial da vila, na súa obra Un pleito de pesca en la ría de Muros y Puerto do Son, editada no 1972 polo Sindicato Nacional de la Pesca. Torrado, exercía de patrón maior defendendo o mar e o seu equilibrio natural porque é aí onde está a riqueza.
A batuta foi a extensión da súa man. A afección polo clarinete formaba parte da súa herdanza familiar, transmitida ós seus descendentes. Francisco Olveira foi músico.
A banda de música de Caamaño formou parte da nosa xuventude, o mesmo que Los Saga, amenizando festas e romarías.
Os dous, cada un no seu, foron exemplo a seguir, tanto na súa vila como no Barbanza. E os dous fóronse case a un tempo e ó mesmo tempo. Os dous plantaron semente como campións.