«O día da Candeloria. Desde esa data até o final do verán, ningunha ave, do tamaño que sexa, voará soa»
19 feb 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Sentado nunha rocha do muro da viña de Lara, miras como os barcos navegan cara ao porto de Rianxo sobre un mar encrespado polo vento que vén do nordés. Lembras e fas unha libre adaptación dun verso dun grande escritor clásico español: cinzas somos, mais cinzas namoradas. Pousas os ollos sobre a verde herba e deseguido observas como un veciño corta cunha motoserra os loureiros na beira dun muro. E, de inmediato, notas que che invade suavemente un livián sopro de nostalxia: «E por que non?», pregúntaste.
E logo dunha pausa, vas e poste a falar en alto: «Houbo un tempo no que uns mociños andaban agochados por debaixo das parras rapiñando as uvas prohibidas. Iso si, facíano con sumo coidado para non pisar algún alacrán, ese temible e feo bicho que ten un rabo erguido e que leva na súa punta unha boa dose de veleno mortal. Si. Houbo un tempo en que unha cuadrilla de nenos que levaban postos pantalóns curtos rachados, ateigados de nicras e cuns amplos sorrisos nas bocas, unha cuadrilla formada por uns auténticos devoradores de cereixas con croias e todo, agás o rabo que os deixaban colgados nas pólas das cerdeiras».
E deste xeito, volvo a recordarvos vellos compañeiros. Recórdovos para dicirvos que non teñades a menor dúbida de que é posible ver iso que chamamos «eternidade» nunha escena coma esas nosas, ou mesmo nun gran de millo. É dicir: todos e cada un de nós podemos intuír o «absoluto» nun feito vulgar ou cotián. Neste senso, sabemos pola mesma razón que, aínda que non o percibamos, cada día morremos un pouco. E ao mesmo tempo que cada día da nosa vida é o último e á vez o primeiro. Non é así?.
«E máis. Agora que somos vellos, os días pásannos máis rápido, case sen darnos de conta. Como cando pasabamos a nosa nenez agochados entre o trigo, o centeo ou o millo. Entón os longos e dourados días do verán non nos chegaban a nada. Pasan os días e as súas noites e pasan sen que algo nos doa. E, sen embargo, vannos matando silenciosamente, coma se fosen auga esvarándonos entre os dedos das mans, non é?», pregúntaste a ti mesmo.
Despois duns minutos calado, érgueste da rocha e poste en camiño cara á aldea de Trebonzos. Paras diante do regato que descende encabuxado para o mar de Agüeiros. O vento sopra sobre a herba perlada de orballo e que susurra na beira da conca. Avanzas pola sinuosa calzada. E mentres o fas reflexionas pausadamente: «Esoutro que tamén me habita, anxo ou demo, tamén te ama, querida. Querida queda ao meu lado, non marches. Descansa debaixo da piadosa sombre dos loureiros, que se estremecen bañados pola luz da mañá. Queda, meu amor, non me deixes agora, que fai moito frío!».
Con todo o carreiro libre e solitario diante túa, sénteste acompañado por alguén invisible, mais real: acompañado por esoutra que nunca nos abandona: a soidade. E entón a torturada luz do mediodía alumea un pensamento: «Hai que adestrarse constantemente para amar a soidade, esa amante, esa compañeira, esoutra que dorme con nós e sempre está ao noso lado».
E de súpeto lémbraste de que cando viñeches ao mundo, os paxaros andaban a tombos por entre a herba dos campos. Aínda estaban de resaca logo da grande e sinxela voda colectiva que celebraran o 2 de febreiro, o día da Candeloria. Desde esa data até o final do verán, ningunha ave, do tamaño que sexa, voará soa. E xusto nese intre, desde a beira do regato levantou o voo un par de pombas torcaces: ían na busca do seu doce niño de amor, miña querida.