CO pasado luns despedimos a Xosé Manuel Pose Mesura con moita emoción. Teño que dicir que fun compañeiro de estudos del e da súa dona, Ana María Romero Masiá, na Universidade de Santiago de Compostela, de 1969 a 1974. El en Clásicas e nós en Historia da Arte. Despois seguiu a nosa amizade. Coincidimos ata no servizo militar, en Ferrol, que nos cadrou coa morte de Franco polo medio (1975), el de alférez de complemento e eu de mariñeiro raso. Lembro que cando o ía visitar ao seu barco, coido que era o Méndez Núñez, cando este arribaba a porto, saudábao militarmente como era de rigor, como superior meu que era, e el mandábame baixar a man inmediatamente e que me deixase de «caralladas», pero eu replicáballe: «¿E se nos ve algún capitoste? Emplúmame a min; non a ti».
De viños por Ferrol
Contra a noitiña viámonos moitas veces de viños polas tascas ferrolás dos Cantóns, xa vestidos de paisano, e lembro que me presentara oficiais compañeiros seus, e, pola calada, dicíame que eran simpatizantes de partidos de esquerda; coido que xa daquela el militaba clandestinamente no PSOE, e, sendo oficial como era, o risco que corría era tremendo. O que sempre tiven claro é que Pose non foi ningún «advenedizo» apuntado ao PSOE cando este empezaba a cheirar poder: xa o foi desde os primeiros tempos, dos históricos (segundo recoñecía a prensa o día do óbito), e outro galo lle cantaría a este partido se maioritariamente seguise a súa liña, a liña galeguista, a máis próxima á paisanaxe galega.
Pose sería logo concelleiro en Ferrol durante anos, e lembro que cando a súa familia decidiu mudarse á Coruña e se despediu da corporación, a prensa salientaba que se ía o único concelleiro da corporación de partidos non nacionalistas que sempre se expresaba nos plenos en galego. Pero o PSOE galego preferiu seguir unha liña oposta, e os resultados non foron nin son moi ilusionantes.
Optimista
Pose colaborou coa súa dona Ana Romero nas escavacións do castro A Cidá de Borneiro na década de 1980. Case dez anos de escavacións; eu acudín moitas veces a elas de visita, e sempre me contaban algunha novidade.
Como delegado goberno seguiu sendo a persoa humilde e campechana de sempre, que non esperaba -coma outros altos cargos- que ti o foses saudar, pois xa el ía cara a ti cando te vía.
Tiven a sorte de velo por derradeira vez en Neaño (Cabana) o mes pasado, na presentación de «eduCABANA», acto organizado polo Concello cabanés. Estaba alegre e optimista coma sempre, e mesmo cheguei a pensar que con ese ánimo chegaría a superar o seu mal. Infortunadamente non foi así, e agora descansa no seu idolatrado Barizo do que tanto nos falaba, tendo no horizonte como marco as illas Sisargas, onde -segundo o seu paisano malpicán Xelucho Abella- se xunta o concello dos ventos, pois seica alí acordan o reparto dos mares.