Lea aquí os 10 relatos premiados no certame Contos de Primavera

La Voz de Galicia entrega hoxe na sede de Conservas Calvo (Carballo, 12.00 horas) os premios correspondentes á sétima edición do certame Contos de Primavera. Estes son os dez relatos que acadaron maior puntuación logo da valoración por parte do xurado: 

Helena, a nova fareira [PRIMEIRO PREMIO]

PABLO VELAY VÁZQUEZ (CPR MANUELA RIAL MOUZO, CEE)

No faro de Fisterra, onde o océano e o ceo se funden nunha aperta infinita, vivía o vello fareiro Sebastián. Todos os días, ao caer a noite, subía os chanzos de pedra gastados polo tempo para acender a luz que guiaba aos mariñeiros perdidos na escuridade do mar.

Unha tarde de tormenta, mentres o vento ouveaba coma un lobo na escuridade e as ondas chocaban con furia contra as rochas, viu unha figura solitaria que loitaba por permanecer de pé na beira. Correu cara ela e atopou unha moza empapada e estremecida. Sen pensalo dúas veces, levouna ao abrigo do faro. Naufragara nos seus propios problemas, perdida nun mar de desesperación.

Sebastián, coa súa sabedoría e calor, acolleuna como a unha filla. Mentres a tormenta asolaba fóra, dentro do faro compartiron historias de esperanza e mellora. Pasaban os días e a moza, Helena, atopou un mentor e amigo en Sebastián. Descubriu a beleza do faro e o poder curativo do mar.

Unha noite, mentres contemplaban o resplandor do faro bailando sobre as ondas, confesou os seus medos e soños máis profundos. Sebastián non cansaba de escoitala e sorría con tenrura oíndo as súas historias interminables. Pouco a pouco, Helena foise recuperando. Quería quedar alí disfrutando daquel lugar máxico e daquelas marabillosas postas de sol.

Co paso do tempo, Helena converteuse na nova fareira de Fisterra, continuando o legado de Sebastián con determinación e amor. Sebastián sabía que o faro ao que tanto tempo lle dedicara ía quedar en boas mans, e Helena non ía defraudar ao seu mentor e amigo no seu labor de fareira.

Helena debíalle moito a Sebastián e ao faro de Fisterra!

A eira das meigas [2.º PREMIO]

Ezequiel Facal [COLEXIO ALCALDE XOSÉ PICHEL, CORISTANCO]

Era a noite de San Xoán e o bisavó e mais eu estabamos a preparar a cachela para queimar á noite. Mentres estabamos arrexuntando a leña na morea, o bisavó comezou a contarme a historia da emblemática noite meiga que se celebraba no Monte Neme. Conta a lenda que a noite de San Xoán no pico desta montaña da Costa da Morte celebrábase un aquelarre de meigas, no que realizaban todo tipo de meigallos. O lugar exacto destas prácticas de alquimia e de conxuros chámase a Eira das Meigas. O bisavó díxome que a día de hoxe aínda quedaban sinais daquelas prácticas, pois o chan móstrase sen ningún tipo de vexetación, quedando enmarcada unha eira de terra no medio das herbas e dos toxos. Tamén me contou que este espazo estaba perfectamente delimitado por unhas rochas, que semellaban estar colocadas cunha precisión milimétrica a pesares de seren dun gran tamaño e peso. Perplexo por esta historia que me comentou e a intriga que me supuña, decidín ir con Ramón, o meu veciño, a botar unha ollada na bicicleta.

Collémolas e aló fomos. Pareceulle que era mentira. Así, a única forma de comprobalo era chegando ao cumio da montaña. Xa no alto, mentres iamos contando contos, divisamos ao lonxe unhas siluetas que semellaban ser persoas. Comezou a entrarnos un chisco de medo, pero decidimos inchar o peito e achegarnos máis para axexar o que facían aquelas persoas unhas horas antes da festa de San Xoán. Preto delas, decatámonos de que todas elas eran mulleres, non se lles coñecían as caras, pero levaban todas un pano negro atado á cabeza, todas elas bailaban arredor dunha pedra e falaban unha lingua estraña. Nese intre collemos medo e marchamos a fume de carozo pola ladeira abaixo. Cando chegamos, conteille o acontecido ao meu bisavó e díxome que eran parvadas.

Na procura de encontrar a alguén que crera o que os meus ollos divisaron, decateime de que a miña bisavoa María estaba entrando pola porta... Traía un pano negro na cabeza.

Coma un castiñeiro [3.º PREMIO]

M. André Trillo Nunes [instituto terra de soneira, vimianzo]

Levantarme da cama cústame máis cada día, a idade está a pasar factura. Fun recibir a visita, hoxe veu a miña neta, ten 18 anos.

—Avó, nunca me contaches nada da avoa, agora que son maior gustaríame saber algo dela.

De pequena insistía en que lle falase diso. Haberá que contarllo.

—Ven.

—Por que estamos no xardín?

—Ves o xardín do veciño? Sabías que antes había plantado un castiñeiro?

—Non, pero iso a que vén?

—Escoita. Esta casa era onde vivían antes a avoa e a súa familia e estaba situada en Casas Novas, en Serramo, parroquia do Concello de Vimianzo. Cando a súa nai quedou embarazada, o veciño plantou un castiñeiro. Cando túa avoa Xulia naceu, o castiñeiro comezou a brotar. Ambos creceron pouco a pouco xuntos, cando eramos pequenos, eu mais ela xogabamos xuntos baixo o castiñeiro. O máis curioso é que parecían estar conectados dalgunha maneira que eu aínda non entendo a día de hoxe. Cando a árbore daba castañas en outono a actitude de Xulia volvíase máis punzante e irritable. Aínda que se parabas, sería máis doce, coma cando sacas unha castaña do seu ourizo. Na época na que a árbore producía flores, ela volvíase máis simpática e cariñosa. Na chegada do inverno o castiñeiro perdía as súas follas, e ela volvíase máis tímida e fría, sentíase espida, coma a árbore. Cando lle volvían as follas volvía a ter un carácter normal… Ela non viviu moito, miña neta. Unha noite volvía á casa e a pobre malpocada atopouse a un home bébedo cunha machada que partiu o seu corpo á metade. Nunca atopei a ese desgraciado, mais se o atopo xúroche que non o conta. Ao día seguinte vin que o castiñeiro non estaba, resulta que o veciño cortara esa mesma noite a árbore, dixo que xa non quería castañas.

—Onde enterraches a avoa?

—Onde antes se atopaba o castiñeiro, ela sempre me insistiu en que quería ser enterrada baixo a árbore, pero como xa non estaba, enterrámola alí. Ao veciño pareceulle ben cumprir esa petición de Xulia.

—Agora entendo por que non me querías contar isto.

—Non te preocupes. Imos dentro... Queres castañas?

O segredo das rosas [4.º PREMIO]

Andrés Turnes [colexio alcalde xosé pichel, coristanco]

Na pequena aldea de Cereixo, na Costa da Morte, Xosé e Amanda viviron vidas paralelas. Mentres o mariñeiro Xosé pasaba quince días nas turbulentas augas do Atlántico cos seus compañeiros, a súa veciña Amanda decidiu coidar as flores do seu xardín en segredo. Nunha mañá de néboa, Xosé regresou san e salvo á súa casa. Unha vez alí deuse conta de que as rosas estaban máis vermellas ca nunca. A súa beleza era tan intensa que conectaba co corazón do navegante. O día seguinte, Xosé dirixiuse ao porto onde celebraban unha festa polo regreso da tripulación e decidiu levar consigo unha desas fermosas flores colocada no peto da súa camisa. Alí tamén estaba Amanda que levaba a mesma peza no seu cabelo para que o mariñeiro practicara o amarre de fíos das embarcacións na vida real. Pronto comezan a falar e bailar entre a xente e concertan ter a súa primeira cita privada no hórreo de Cambeda. Co paso do tempo, Xosé e Amanda namoráronse. Un día, sen previo aviso, Amanda acercouse ao veciño patio de Xosé. As rosas que coidara noutros tempos rodeárona, e alí estaba ela, cos seus cabelos soprando polo vento e as flores cheas de misterio. Bicáronse e el determinou non marchar nunca máis ao mar.

A parella xa non se separou. Xosé e Amanda casaron no hórreo de Cambeda, rodeados de rosas vermellas. O mar aplaudiu e tamén bailaron as gaivotas. Compraron unha nova casiña preto da praia de Sabadelle e así establecéronse na Costa da Morte e comezaron a escribir a súa propia historia co son das ondas como pano de fondo. O rumor da brisa oceánica levaban os seus soños, mentres que as rosas vermellas florecían como símbolo da súa paixón eterna. E mentres o sol mergullaba baixo o horizonte, pintando o ceo con tons dourados, Xosé e Amanda souberon que o seu amor era unha obra mestra escrita pola man do destino.

O castro de Oca [5.º PREMIO]

Gael Collazo [alcalde xosé pichel, coristanco]

Cando era cativo, recordo que o meu avó estaba todo o día a contarme historias. Lémbroas con moito agarimo, pero esta é a máis especial polo que me ocorreu aquel día de verán que eu pasaba na casa dos meus avós, en San Martiño de Oca, Coristanco. Tiña 12 anos e como todas as mañás o meu avó estaba contándome unha lenda, esta vez sobre o Castro de Oca, bastante preto da casa. Dicía que no profundo do castro se poden atopar dous caldeiros, un con ouro e outro con alcatrán, que quen atopase primeiro o de alcatrán antes ca o de ouro, morrería, mentres que se atopabas o de ouro primeiro, faríaste rico. Despois de comer, marchei andar na bicicleta. Aquela tarde dei unha boa volta pasando por Xaviña e Vilarello e despois volvín a Oca. De camiño á casa dos avós decateime de que xusto ía pasar preto do castro do que esa mañá o meu avó me estivera contando historias. Era tan bo facéndoo que aínda que souberas que eran lendas e que era moi pouco probable que fosen certas, conseguía espertar curiosidade e sentires a necesidade de comprobalo por ti mesmo, e iso mesmo conseguiu facer en min. Ao chegar, baixei da bicicleta, collina e leveina agarrada do guiador ata entrar no castro. Nada máis entrar, os raios do sol empezaron a deixar de chegar con intensidade, un ambiente húmido cubriume e, de súpeto, tropecei cunha pedra no chan e comecei a caer xunto coa bicicleta. Sentín como se tardara varios minutos en golpear contra o chan ata que pasou. Por sorte non me fixera ningún dano, pero ao dar a volta deime de conta de que agora o bosque era menos denso e o sol brillaba sen ningunha nube no ceo, estaba desorientado e atordado, pero en canto me recuperei vin que seguía no mesmo sitio, a miña bici atopábase ao meu carón, no chan, pero agora eu estaba no medio dunha aldea de casas de pedra e con tellados de palla. Levanteime confuso e cando me fixei un pouco máis vin que non moi lonxe de min había unhas persoas que ían vestidas con roupas estrañas que semellaban antigas e pronto chegaron dous homes vestidos cunha pecheira, casco de ferro e unha espada curta, que lle parecían dicir algo ás outras persoas que antes me observaban. Acercáronse a min e un deles, con cara de poucos amigos, comezou a berrarme e apuntarme coa súa espada mentres que o outro analizaba con desconcerto a miña bicicleta. Eu xa estaba considerando a posibilidade de que recibira un golpe na cabeza, cando de súpeto regresei ao lugar onde tropezara con aquela pedra, pero non estaba a miña bicicleta. A min iso importoume pouco porque saín correndo cara a casa dos meus avós e conteilles a historia, pero, claro, quen vai crer semellante historia de viaxes no tempo, así que me caeu unha reprimenda de miña avoa por perder a bicicleta.

Hai uns anos, o Concello de Coristanco fixo unhas escavacións no castro nas que se atoparon puntas de lanza e, sorprendentemente, unha bicicleta oxidada datada da época do imperio romano igualiña á miña. Eu, que entrara no castro con ganas de facerme rico encontrando o pote de ouro, acabara sendo a primeira persoa en viaxar no tempo.

Os Tuberios [6.º PREMIO]

Candela Eirís Blanco [alcalde xosé pichel, coristanco]

ontan os vellos da aldea que nos tempos de María Castaña — sigo sen saber quen era—, na comarca de Bergantiños habitaba un pobo moi peculiar baixo a terra. Estes seres eran gnomos. Non medían máis de dez centímetros, non tiñan nariz pero si unhas orellas puntiagudas. A estes habitantes de Bergantiños chamábanlles Os Tuberios, e eran grandes coidadores da comarca. Tiñan auténticas autoestradas debaixo da terra, peneiraban cada metro cadrado para construír as súas cidades, abonaban con raíces das árbores o terreo e isto repercutía positivamente nos cidadáns que vivían na superficie. Foron épocas de esplendor na agricultura grazas aos Tuberios, as mellores colleitas do país saían do norte da Coruña cara toda Europa. Leitugas, tomates, xudías, fabas, pementos e abondosas patacas. O terreo coidado dos Tuberios medraba en extensión case ata a Coruña. Un día pola mañá, o xefe dos Tuberios sentiu uns tremores moi estridentes para eles, empezaron a preguntarse que pasaría, e descubriron que eran máquinas que construían edificios, casas, fábricas... Pasaron uns días e seguían os tremores, entón decidiron marchar para un lugar a salvo de máquinas. Cando se deron conta estaban en Coristanco, alí a terra estaba chea de raíces! Había un labirinto marabilloso que para eles era un paraíso.... as patacas! Os tuberios decidiron agradecer aquela terra fértil coas súas apócemas máxicas coas que regaron as patacas. Por isto as nosas patacas son as máis sabedoras do mundo, e os humanos comezaron a chamarlles tubérculos en homenaxe a este pobo que segue a coidar o noso ben máis prezado.

O meu maior desexo [7.º PREMIO]

Adrián Varela dovale [efa fonteboa de coristanco]

Nacín polos 40, nun pobo oleiro da Costa da Morte. Non sei se aínda son un raparigo, eu síntome como tal. Dende cativo axudaba na casa coas tarefas do barro e da labranza. Nas festas quedaba enfeitizado cos músicos, co repenicar das pandeiretas, co petar dos tambores, pero, sobre todo, co son daquelas gaitas!

—Algún día serei coma eles? Cando terei unha gaita de flocos vermellos?

Á chegada do verán alí estaba, fixándome nas súas maneiras... Metíaseme no corpo algo que non podo explicar e na casa os pratos de lata eran a pandeireta, os caldeiros de muxir os tambores, pero... como imitar a miña desexada gaita? Logrei facer sons cun alcacén, pero eu quería unha das de verdade! Un día, coas vacas na leira, collín unha canaveira no rego, corteina e coa navalla pequena, que levaba no peto, fíxenlle unha lingüeta, cun ferro quente os buratos e non parei ata facela soar. Cada día tiña máis ansia por levar as vacas pacer, cousa que estrañaba moito na familia. Pouco a pouco cheguei a entoar algunha melodía. Ata as vacas erguían a cabeza e parecían desfrutar daquela festa que eu facía. Ou iso me parecía a min!

Pasaron uns anos, xa non era tan cativo e algúns veciños chamábanme para axudar nos traballos. Nun peto de barro que fixera eu mesmo fun aforrando o que gañaba en cada xornal. Dixéronme dun artesán que facía gaitas e tratei con el para facer a miña encarga. O día que fun polo meu tesouro xa quixen estrear a miña gaita de buxo. Ata preto do amencer os meus pulmóns non foron quen de encher aquel fol. Despois, iso si que foi rexoubar! Ese día as vacas quedaron na corte, porque non parei de tocar ata que me saíu unha vincha no beizo.

Acabei xuntándome cun grupo de músicos da comarca e percorremos todas as vilas da Costa da Morte facendo foliadas. Tocamos a Xota de Cances, Buxos Verdes, Muiñeira de Malpica e moitas máis. Tamén ensinamos aos máis cativos a que sigan coas nosas tradicións. O son daquela gaita de flocos vermellos encheu de cor a vida daquel mozo oleiro. Entendedes agora por que me sigo sentindo un raparigo?

Calo era un campesiño [8.º PREMIO]

J. Antonio Andrade [ies terra de soneira, de vimianzo]

Calo era un campesiño normal e corrente da vila coruñesa de Vimianzo, de onde fora seu pai, Urto, coñecido como o Rei Urto II. Si, como ben vistes, Calo formaba parte da realeza vimiancesa ata non hai moito, pois aos seus 32 anos chegara a pasar os seus dous primeiros anos de vida no castelo. Calo era o herdeiro da coroa e o seu pai falecera na batalla de Tines, onde o exército vimiancés defendía as súas terras do asedio do exército do Xallas, liderado polo seu emperador Monra, primo irmán do rei Urto II. Tras a derrota en Tines, onde Urto fillo caeu en combate, o exército vimiancés aguantaría o asedio do exército do Xallas durante apenas dous anos. O emperador Monra entraría no castelo e acabaría coa vida do rei Urto II. Non obstante, Calo lograría escapar e refuxiaríase nas tribos guerreiras do sur, onde loitaría en guerrillas a favor do rei de Muros, que se facía coñecer como Nemes. Tras acumular vitorias e vitorias, Calo iría gañándose pouco a pouco a confianza de Nemes e converteuse na súa incrible, fiable e temida man dereita. As vitorias do exército permitíronlles chegar ata os límites da fronteira co imperio do Xallas e Calo propúxolle un plan de conquista a Nemes, que en caso de ser exitoso devolvería a Calo o trono e formaría unha alianza co imperio de Muros. Realizarían un ataque coordinado xunto co imperio carballés, onde o principal obxectivo sería a conquista da capital Vimianzo, que era coñecida baixo orde do imperio do Xallas como Terra de Soneira.

O asedio durou tres anos, pois a pesar de estar en inferioridade, Monra era un gran emperador e guerreiro e logrou acabar coa vida de Nemes e do comandante do imperio carballés, pero Calo tomaría o mando de todos os exércitos e conquistarían o territorio formando así o Reino da Costa da Morte.

Faleceu aos 75 anos deixando un reinado próspero e un herdeiro digno do posto como ben foi Alfredo o Pequeno.

O camposanto do vento [9.º PREMIO]

Grecia Helena Neira [instituto eduardo pondal, ponteceso]

Carmela tiña oito anos e vivía no alto do monte, no Roncadoiro, cos seus pais e co seu irmán Gad, dous anos maior. Aos dous encantáballes xogar ao fútbol, tamén perderse no monte buscando lugares descoñecidos. Xogaban ao fútbol nun campo preto da casa, desde onde se vía, ao lonxe, o faro Narigudo. Non tiñan veciños, pero non lles importaba, porque pensaban que vivían no mellor sitio do mundo. Cando chegaban do cole e tiñan tempo, baixaban ás veces á vila a dar un paseo en bici co seu amigo Iago, que sempre toleaba por pedalear.

—Lume, lume! Arde o monte!

Un día pola noite, os seus pais espertaron alarmados. Había un incendio cerca da casa. Carmela e Gad comezaron a chorar. Ao chegaren os bombeiros, os catro estaban xa fóra. Ese día quedaron a durmir na casa duns amigos da vila, pero ninguén puido pegar ollo. Ao día seguinte chegaron os avós, que vivían na cidade. Non eran os típicos avós de aldea, que plantaban patacas e criaban galiñas: como dicía Gad, eran «urbanitas». Cando ían de visita á cidade, Carmela e Gad non se acostumaban a vivir alí e os seus pais tampouco, aínda que estivesen só unha semana. Herdaran a granxa dos avós, e eran felices con aquela vida tranquila. Cando puideron volver á casa, paseando por onde antes houbera árbores e animais, comprobaron como do campo e do bosque da súa infancia non quedaba nada... Un par de anos despois, dedicáronse a rebentar petóns e a abrir anchos camiños... E non tardaron en chegar enormes mastros e aspas. Iago contoulle a Carmela e Gad que na casa oíra que lle puxeran lume ao monte adrede para construír aquel cemiterio de xigantes ameazadores e ruidosos. O monte acabou sendo un camposanto cheo de cruces. Xa non había paxaros, raposos, coellos... Ata se botaban en falta os xabarís! Non tardaron en marchar as pegadas do lume: as árbores queimadas que parecían pantasmas, a terra negra, o cheiro ao chamusco. Pero o verde non volveu... Tampouco o petón en forma de cabana no que, descansando despois dos paseos polo monte, os tres amigos contemplaban o mar inmenso, aquel no que o pai de Iago naufragara había poucos anos. Iago sentiu os ollos mollados e tamén que algo se rompera nel para sempre.

Chegara da escola... [10.º PREMIO]

Adrián Macías [instituto maximino romero de lema, baio]

hegara da escola coas notas. Antes de dicirme nada das suspensas nin castigarme, dixéronme: «Ricardo, este xoves vai vir teu curmán Eladi do País Vasco. Espero que te portes ben con el e non fagades moita festa». Por se non me presentara, son Ricardo, de Seaia. Nunca fun para a casa antes das dez e vivo na rúa, como quen di. Meus pais teñen unha taberna e nunca estiveron moi pendentes de min. Acostumeime a chegar á casa antes de que meus pais pecharan a reixa da porta. Un irmán de meu pai, cando era mozo, namorou dunha vasca que o levou vivir para alí. Tiveron un fillo, que vén sendo meu curmán, o Eladi ese do que vos falei. Eladi esta moi consentido porque é rico, seus pais teñen unha empresa de publicidade e, ademais diso, seu pai ten unha óptica. El é un pouco raro de definir, non lle gusta xogar a nada, solo sabe de videoxogos e a última vez que estivo aquí, disque nos deixou un software na televisión da sala que aínda está descifrando números hoxe en día. É moi aburrido e dálle medo comer percebes. O xoves desa semana, todos estabamos un pouco nerviosos de que viñera Eladi, xa que cunha computadora e cun cable é capaz de ardernos o cabanote dos coches.

Estabamos comendo e sentimos soar o timbre. Fun abrir e estaba el colocando ben as gafas cara o cristal da porta. Para non parecer tan bobo como é, só se lle ocorreu dicir un hei. Miña nai díxolle a seus pais que se instalaran na miña habitación.

Eladi sacou os seus cables da mochila e púxoos enriba da mesa. Eu díxenlle que fora gardando iso que non lle ía dar o tempo para usalo. Abraiado o deixei! Esa tarde, despois de comer, deixeille unha bicicleta e fomos ao peirao. Alí, alugueille unha barca ao meu amigo James, un inglés que e moi mentireiro e cobra por todo. Na barca, percorremos todo o mar ata chegar ás illas Sisargas... Vomitou tres veces para ir, mareouse ao tocar terra e ao voltar tiven que saltar á auga e enganchalo: ata co chaleco salvavidas é capaz de afogar. Esa noite despois de cear dixenlle que sacara a camiseta de pijo que levaba e deixeille unha de tirantes da Festa do Percebe de Corme. Mentres que eu lía o periódico antes de marchar xogar á praza, deixeille coller un pouco a videoconsola e hackearlle a contrasinal da internet aos veciños. Na praza, levou un par de balonazos porque quedou de porteiro e despois parece que xa estaba máis contento de andar por fóra.

Ao día seguinte, logo de almorzar, fomos a Ponteceso ver o río Anllóns. Sacou fotos e dixo que lle gustara moito, pensando que xa íamos volver a casa. Máis tarde, estabamos en Borneiro vendo os Castros, o Dolmen de Dombate e o banco dos Picotiños. Dende alí puidemos ver case todo o percorrido do Río Anllóns, xa que era o punto máis alto de Cabana de Bergantiños. Polas noites iamos xogar á praza de Malpica e, despois, deixáballe xogar un pouco coa consola, para que non perdera o seu modo de vida.

O martes xa chegáramos a máis lonxe. Foramos visitar o Castelo de Vimianzo, no que o guía nos explicou a historia das Revoltas Irmandiñas e algo máis. Logo, leveino a Camelle ao museo do alemán, do que se estivo rindo porque dixo que parecía un Homo Sapiens (nunca tal oíra). Tocoulle despois ao Santuario da Virxe da Barca, ao que lle caeu un raio hai uns anos e mandoume sacarlle unha foto para o Instagram. O máis bonito de todo foi o atardecer que puidemos contemplar no Cabo Vilán. Eladi ensinoume unhas fotos do seu pobo, Zumaya creo que se chamaba, e a verdade e que me gustou. Ten un acantilado de medo e abaixo unha fermosa praia. Eu xa estivera de pequeno, pero non me lembro. O mais duro para el creo que foi o terceiro día, cando lle mandei a miña nai que nos levara as bicicletas ata Ponteceso. Collemos as bicicletas do maleteiro e fomos ás Torres do Allo, en Zas. Non esperamos a que nos fixeran a visita guiada porque tiñamos moitos sitios mais que visitar. Logo, miña nai colleunos en Baio e deixounos en Traba. Dende alí, subimos aos Penedos, no que collemos un bo día para contemplar o mar. Baixamos lanzados, o que me estrañou que Eladi non caera. Vimos a lagoa, na que conta a lenda que hai un pobo abaixo que se inmundou fai moitos anos. No camiño cara Soesto, había un pouco de aire e pasaban turistas aos que animábamos. Chegamos a Praia de Arnado e subimos a Santa Rosa. Dende alí, creemonos ciclistas profesionais e fomos á praia dos Cristais, que disque fora un vertedeiro e coa forza do mar os cristais volveranse redondos. En canto llo deixen saltou polas escaleiras arriba con medo de cortarse cos crisais, como xa vos dixen, e un pouco a súa maneira. Mandeille a miña nai que nos viñera buscar despois de tomar un Colacao nalgún bar que atopáramos por alí adiante. Ao día seguinte, xa tivo que marchar con seus pais, que estaban hospedados na miña habitación. Deille unha aperta e marcharon. Non lle quero moi ben a Eladi, xa que e un pouco aburrido e cando fora a súa casa electrocutárame tocando as súa cousas, pero cando o vin marchar no coche xogando coa videoconsola deime conta de que ter un curmán da túa idade non é tan malo. Cambiei de decisión en canto vin a tele da cociña descifrando números igual que a do salón. Síntoo, pero non vos podo seguir contando a historia porque estou nun curso de informática para facerlle a el o mesmo cando vaia a Zumaya. Grazas por ler e pasade un bo verán!

---

---

---