A educación, un camiño compartido

Dende moi nova souben que a educación tería un papel fundamental na miña vida. De familia humilde, o esforzo e o traballo serán valores esenciais, valores que se empezan a forxar de nena e que continúan sendo un piar imprescindible hoxe en día.

O meu primeiro contacto coa docencia foi case por casualidade: eu son da EXB e nos veráns daba clases particulares aos meus veciños para poder pagarme a excursión de fin de curso. Iso acabou converténdose nunha das miñas maiores paixóns.

Desa época gardo lembranzas moi bonitas, que me marcarán de por vida: Manolo, o conserxe, sempre rodeado de nenos, xogando e ríndose connosco. Aparecen os primeiros profesores que espertan en min o interese pola docencia, profesionais que imparten as clases con verdadeira paixón, que a gozan e que fan que adore as súas sesións, que namore das matemáticas, das ciencias... Serán os meus referentes e quero ser coma eles.

Sempre me gustaron as ciencias, pero tamén as letras, e encantábame explicarlle aos meus compañeiros e resolverlles as dúbidas.

Empezo o meu labor como docente nas academias, onde me atopo con alumnado de todas as idades e perfís, con inquedanzas moi diferentes, pero todos cun denominador común: «Querían aprender para medrar». Ese período foi clave para min, porque me ensinou que non hai unha única maneira de aprender nin de ensinar. É o noso labor como docentes traballar cun alumno diverso e cunha mochila da vida única.

Seguir progresando

Esta nova etapa supón certa independencia económica e unha sensación de liberdade moi gratificante para seguir mellorando e aprendendo. Atopo aquí o que realmente me fai feliz, pero necesito seguridade: quero aspirar a algo máis, non quero quedarme aí, non podo conformarme con iso, e decido matricularme na UNED cursando a carreira de Enxeñería Informática. Confeso que houbo momentos moi duros pero o obxectivo estaba claro: había que ter unha carreira para poder seguir avanzando, tiña ganas, só debía que quitarlle horas ao sono e non me importaba canto tempo me ía levar, a miña vontade era ser profesora e pelexaría por iso.

Entro na educación pública cunha substitución á que seguirán outras e que me suporán deixar unha bebé de apenas 5 meses ao coidado dos avós dende o domingo ata o venres, unha época verdadeiramente dura, moi dura, sobre todo cando chega o venres e atopo á miña filla mirándome e pensando: «Quen é esa muller que se achega?». Pero o meu pensamento sempre era: «Son túa nai, unha nai que se está perdendo a túa infancia por cumprir un soño que che vai permitir, miña filla, poder estudar o que queiras o día de mañá».

Un soño cumprido

Aprobo a oposición. Incrible! Tanto sacrificio mereceu a pena. Conseguino!

«Como quero ser como profe?» Non sempre é doado, pero quero que a miña entrada na clase sexa triunfal, teño que conseguir que as miñas queridas «fanequillas» obteñan as ferramentas necesarias para triunfar na vida, para acadar os seus soños, para ser felices.

É necesaria unha alta dose de creatividade, de curiosidade, autonomía e entusiasmo; xunto con espírito crítico, colaboración, desenvolvemento persoal, respecto e moita empatía, ademais dun longo etcétera de valores, para traballar cun grupo de persoas en formación, que nadan na diversidade e que, mediante estratexias innovadoras, precisan aprender. É necesaria unha aula inclusiva que responda á realidade dunha aprendizaxe educativa e única do alumnado que sexa capaz de motivar.

Intelixencia artificial

Nos últimos anos, a miña vocación pola educación lévame a explorar novas formas de ensinanza, especialmente no ámbito da Intelixencia Artificial (IA), o que me leva a escribir, xunto co meu compañeiro Óscar Rey, o libro Intelixencia Artificial para a sociedade, o primeiro escrito en galego, co que pretendemos acercar esta apaixonante tecnoloxía a toda a sociedade. A atención á diversidade, a inclusión e a formación integral do alumnado son algúns dos valores que forman parte do noso traballo por proxectos.

Máis que buscar recoñecementos, o que realmente me motiva é ver como o alumnado se implica e goza na aula dun espazo para crear, experimentar e, sobre todo, crer nas súas propias capacidades. A aula debe ser sempre un espazo seguro.

O mellor premio

A educación non é unha carreira individual, senón un camiño compartido. Eu simplemente intento poñer os medios para que cada alumno poida construír o seu futuro, sabendo que o esforzo e a dedicación sempre dan os seus froitos.

Non hai nada máis satisfactorio para un docente que ver ao seu alumnado acadar as metas propostas. Nese momento é cando nos damos conta de que todo o esforzo pagou a pena. E iso, sen dúbida, é o maior premio que pode recibir un docente.

---

---

---