Aquel novembro de 2002 o mar chorou negro. O meu avó, que de mar ben sabía pois vivira nel toda a vida, miraba o horizonte e intuía que algo quebrara, pero non só un barco con nome de cruel ironía —Prestige, que de prestixio nada tiña—, senón tamén o corazón enteiro da nosa costa. A Costa da Morte, que sempre viu e viviu o mar como pai, sentiu daquela —ao ver o espectáculo dantesco de petróleo que tinguía toda a costa e que atrapaba pedras, area e a fauna costeira como manto negro da Parca— unha impotencia e dor indescriptibles. «Quen sabe de dor, todo o sabe», dicía o propio Dante.
As mans que antes colleitaban peixe, agora limpaban a ferida do océano. Os homes e mulleres do mar, curtidos polo vento, fixéronse gardiáns do seu lar líquido. E á loita que naceu do amor fondo que se sente cando un coñece cada pedra, cada recuncho e cada arrecendo sobre a auga sumouse unha marea de solidariedade cando voluntarios de todas partes acudiron en masa a limpar a costa. Porque amar o mar é saber que non é noso, que non nos pertence, mais si é fogar, fonte de vida, gran dador de tanto para tantos. Para todos.
O tempo pasou —tan lixeiro que, aínda que soe a tópico, dá vertixe só de pensalo—, mais o recordo segue latexando nas entrañas da Costa. As gaivotas volven voar, as ondas seguen a bater, agora limpas, pero hai un rumor escuro que fica agochado nas profundidades, lembrando que a Natureza non esquece. O Prestige, cuxo nome prometía fama e fortuna, deixou humildade e aprendizaxe. Hoxe, cando o vento trae o cheiro limpo, lembramos que cada bágoa negra foi tamén semente verde, nacida da dor, para que —oxalá— Nunca Máis o mar teña que chorar así.