A viaxe física emprendida dende Muxía polo pintor Yoshiro Tachibana espertou por parte de moitos sentidas mensaxes de despedida, recordo e agradecemento. Voces autorizadas todas, porque o tiñan coñecido persoalmente, ou a través da súa obra, que era como el se expresaba. Mesmo para outros, que non tivemos tanto tempo ou tivemos menos sorte de contacto diario, Yoshiro marcaba. El era tan grande que chegou a pensar «universalmente como un ser humano pequeño e insignificante» (La Voz, 2012). Todo o que labrei con Yoshiro foron catro ou cinco conversas, unha delas de inverno, cos cristais do seu balcón sobre o Atlántico pintadas de bafo: cada pequena cousa ao seu redor parecía arte e máis para uns ollos novos. Non daba feito a anotar todas cantas frases dicía el cada poucos segundos, como se botase a noite pensándoas para cantalas todas xuntas con esa voz que para min soaba a cordas de guitarra tranquila. Cada unha podería dar pé a unha novela. Escribir sobre Tachibana dende tan escaso coñecemento ou tan pouco contacto quizais non ten cabida, pero naquel febreiro de hai seis anos díxome darlle moita importancia ás ondas, «conexión de emociones». Desas hai. Ría de xeito distinto, abrindo a porta a viaxes. Tiña aire de bohemia e de bonhomía. Dixo que antes de morrer quería ser libre, para pintar coma un neno, volvendo ao instinto. Afirmou tamén que «los sabios nunca salen de su pueblo y yo salí». Tal vez o seu pobo non era outro que a admiración dos demais, o cariño sentido de quen non nota a presenza, pero si a marcha. Eu, polo menos, coñecín a pouca xente que fose quen de pintar a melancolía de cores.