O lume non ten misericordia. Nin atende a palabras nin se detén diante de recunchos sagrados. A Barca de Muxía, Notre Dame e, agora, os rumorosos aos que Pondal lles deu voz no himno de Galicia. O seu son quedou afogado definitivamente polas chispas dunha liña de alta tensión sobre a que caeu unha árbore. O chisqueiro fatal ao que uniu o delirio dos pirómanos. A crueldade traidora. A duna rampante máis alta de Europa, o Monte Branco, quedou cuberta de lapas, fume e destrución. «Cando te vexo de lonxe, verto a soas triste pranto», cantáballe o bardo bergantiñán: «Ti negreas, e eu teño a cabeza chea de cabelos brancos». Agora suspiraría en cordas de ferro ao ver o seu monte torrado e cincento. Non había de ter o poeta bágoas dabondo diante do dantesco espectáculo das chamas devorando a costa verdescente, mentres o sol sangraba entre a fumareda que lles subía aos paxaros á cabeza. En bandadas, describían traxectorias erráticas exasperados pola traxedia. Mentres, as campás do Anllóns derramaban nos nosos corazóns un bálsamo triste e brando de pasadas ilusións. Xa poucos rumorosos quedaban. Galicia ten un evidente déficit de amor propio. Os piñeiros, como dicía o bardo, foron vítimas do duro machado e caeron con estrondo no chan de Bergantiños. A súa semente foi desterrada pouco a pouco. O seu lugar ocúpano eucaliptais intrusos. As altas copas de arume arpado xa hai tempo que non emiten o seu monótono fungar co seu ben compasado. Xa é imposible entender o seu ronco son. Marcharon en retirada calada e, agora, o lume deixou as costelas de Monte Branco, e as de Galicia, núas, á vista de todos.