«Non creo que dentro de cincuenta anos se coleccionen as motos de agora»

Marta López CARBALLO / LA VOZ

ZAS

BASILIO BELLO

El baiés restaura, colecciona y participa en la organización de quedadas moteras

22 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

El rugir del motor es algo así como música para sus oídos. No hay Bultaco, ni Vespa, ni Alcyonette que se le resista a este mecánico baiés y gran apasionado de las motos clásicas. José Manuel Moura García (1978) tuvo claro desde que era un chaval que lo suyo era la mecánica. Hoy en día, en su taller de Baio compra, vende y restaura. «Gústanme as motos clásicas dende que era pequeno, con dez ou doce anos. O meu avó tiña un taller mecánico en Zas, antes de telo eu aquí en Baio, e encantábanme as pezas que tiña por alí».

La elegancia que muestran y lo esbeltas que son, asegura, son los factores que condicionan su gran afición. «Sen ter os medios que temos hoxe en día facían uns acabados espectaculares. Tamén me gustan moito máis as liñas que debuxan e as cores que tiñan. Son moito máis elegantes que as que podemos ver hoxe en día». Pese a que han pasado todo tipo de motocicletas por sus manos, Josi -así le conocen por Baio- lo tiene claro: «As que máis me gustan, sen dúbida, son as dos anos vinte, trinta e corenta. Tiven algunha, pero vendinas. Está ben restauralas e darlles unha volta polo pobo, pero non serven para moitos quilómetros ou traxectos longos. Aguantan, pero as pezas e recambios son moi difíciles de conseguir, polo antigas que son».

El proceso de restauración, por lo general, lleva su tiempo. El frágil estado en el que se encuentran o la imposibilidad de conseguir piezas dada su gran antigüedad hicieron que, en alguna ocasión, Josi haya tenido que tirar de ingenio para finalizar los trabajos. «Algunhas incluso lle tivemos que elaborar as pezas nós, como se facía antes, de xeito artesanal. Lembro unha á que lle tivemos que fabricar o gardabarros porque non o había nin novo -loxicamente- nin de segunda man». Un gran esfuerzo el que se toma el baiés. A veces, en beneficio propio y para su colección particular. En otras ocasiones, para clientes que contactan con él tras conocer su ocupación. «Ultimamente incluso enviei algunha para o estranxeiro: unha para Francia e outra para Suíza», dice.

Por lo general, no hay pieza que se le resista ni restauración que se le escape, aunque confiesa haberse visto en apuros en más de una ocasión. «Agora mesmo estou traballando no proxecto máis complicado que tiven hasta agora. Unha Honda 1200 Aspencade, do ano 85: leva suspensión neumática, equipo de música, control de velocidade... É un mundo de moto, complicada ata o último tornillo!».

Además de montar y desmontar las reliquias que aterrizan entre sus manos, el baiés no puede negar tampoco su pasión por la conducción. «Gústanme as dúas cousas: conducir e reparar». Por su taller pasaron piezas tan especiales como una Alcyonette del 36 o «unha FN do 25 que tiña catro cilindros en liña. Era toda unha obra de enxeñaría para o momento no que se fabricou. Vaia peza! Para acendela facía falla pouco menos que un cursiño acelerado, había que ir inxectándolle aceite no depósito mentres rodabas».

Desde la perspectiva que ofrecen casi treinta años de amor por lo clásico, el baiés cree que las motos actuales dejan mucho que desear respecto a lo que solía hacerse a mediados de siglo. «Non creo que dentro de cincuenta anos se coleccionen as motos de agora». Mucho camino tecnológico tienen que recorrer, dice. «Quizais se rescaten as máis especiais, as que se saquen en edicións limitadas, pero só esas».