Teño días a toda cor e días en branco e negro; estes últimos, confeso, non son os peores. Teño días escuros, en túnel sen luz ao fondo. Reclamo, cando me encontro nesta situación, axuda e compañía nos libros que leo. Esta noite durmín con Juan Ramón Jiménez pegado á miña cama. Dicía JRJ: «Se entró en mi frente el pensamiento negro,/ como un ave nictálope (...) Está aquí, quieto y mudo,/ sin ver las aguas ni las rosas». Era o vinagre que precisaba a miña melancolía. Non estaba provocada, como noutras ocasións, por sentimentos sobre as cousas cercanas que me obrigan e abrigan. Era outra cousa. Viña de lonxe, de África. Rizábase na miña pel ata pintala con púas e desánimo. O rostro dos nenos desnutridos, mortos, cravaba uñas no meu adentro, espadas, espadas. Pensaba. Pensaba no que nos queda de humanos, a min, a ti. Sentados contemplando o deterioro absoluto de todas as nosas virtudes. Mentres en EE.?UU. falan de billóns de dólares; mentres as máquinas da guerra se alimentan de biodiésel, quitándolle espazo aos alimentos; mentres os señores das finanzas negocian con comida como se a vida non importase: sobe o trigo, baixa, almaceno, conservo, disparo coa miña avaricia sobre o corpo dos nenos que veñen á miña memoria, constantemente. Non podo distanciarme desa imaxe nin un só minuto nos últimos días. Síntome decepcionado comigo mesmo por pertencer a esta especie que permite o que está acontecendo en Somalia. Penso tamén nos versos de Juan Ramón e unha lágrima percorre o adentro, onde máis doen os fracasos. Ti fracasas comigo. «Se entró en mi frente el pensamiento negro». ¿Humanos? Somos inmundicia.