Irene Montero: «Unha rapaza cega de Santa Cruz foi a que inspirou o meu libro»

As boas xornalistas levan unha escritora agochada no seu interior. Irene Montero tiña, ademais, unha bonita historia que contar inspirada en Natalia, unha oleirense cega de nacemento a quen Irene sempre admirou. Así naceu Lúa Nova (Xerais, 2022), a primeira obra literaria desta comunicadora coruñesa, coa que conseguiu gañar a oitava edición do Premio de Novela Curta Cidade Centenaria de Ribeira.

—Primeiro libro e xa recibe un premio. Chegar e bicar o santo!

—Grazas! Foi todo un cúmulo de casualidades. Realmente, eu non dixen: «Vou escribir unha novela». Eu o que tiña era unha historia que quería contar.

—E que lle fervía por dentro.

—Si, xa sabe que, ás veces, as historias te atribulan por dentro e piden ser contadas. A de Lúa Lóngora está baseada en Natalia, unha rapaza cega de Santa Cruz que inspirou o meu libro. Coñézoa dende pequena e é admirable.

—¿Que é o que máis admira dela?

—A palabra «non» desapareceu do seu vocabulario. Grazas ao apoio inmenso da súa familia, non hai nada que se lle poña por diante. Desenvólvese perfectamente, participa en todo, podes vela en obradoiros, aprendeu a andar en bici, vai ao conservatorio, toca a pandeireta comigo...

—Atrévese con todo.

—Iso é. Eu teño moita relación con ela e coa súa nai porque estamos xuntas no Grupo de Baile e Gaitas Santaia de Oleiros.

—E sempre lle sorprendeu.

—Somos amigas e moitas veces téñenme contado anécdotas, así que empecei a imaxinar como sería a vida de Natalia no futuro.

—O libro está inspirado na realidade, pero ten parte de fabulación. Que pegada quería deixar?

—Deime conta de que Nati ten unha vida plena. Cos apoios que necesita, ela pode facer o que queira. A súa cegueira non é o máis determinante na súa vida. Apetecíame contar todo iso.

—Erramos no foco a miúdo?

—Entre as persoas con discapacidade hai grandísimas capacidades e, se lles damos as ferramentas necesarias para desenvolvelas, poden ter unha vida plena e feliz. Moitas veces pecamos de híper protexelos ou de subestimalos e ese non é o camiño.

—Convivir coa discapacidade cambioulle a mirada sobre o tema.

—Pensamos que para as persoas con discapacidade xira todo arredor da súa discapacidade e non é así. Se hai unha palabra que defina a Natalia é «capaz».

—Capaz de todo.

—Ela é capaz do que queira. Despois, circunstancialmente, ten unha discapacidade. Para Nati, que nunca viu, isto non é o máis importante do mundo. Hai outras cousas máis relevantes. Eu quería facer esa reflexión. A través dela imaxino como se desenvolve de maior e como se enfronta ás súas dificultades e aos seus medos, porque loxicamente tamén os ten.

—Deulle a ler o libro?

—Si, eu escribín o meu contiño e paseillo a Nati e tamén á súa nai, Isa. Díxenlles, «se vos gusta, facemos algo con isto». E encantoulles. Alguén me dixo que por que non o presentaba a algún premio, pero era demasiado longo para ser un relato e demasiado curto para ser unha novela. Atopei unha serie de premios de novelas curtas nos que si que encaixaba. Presenteino e vai e gaño o primeiro! Chegar e encher!

—Sorprendida?

—Para min foi totalmente sorprendente, si. Nesta historia fóronme levando os acontecementos. Non fun eu buscándoos realmente.

—Visto o éxito acadado, xa está pensando na seguinte?

—Si, agora estou animada a seguir escribindo.

—Afeita a poñer vostede os titulares, cal sería o desta entrevista?

—Que isto foi unha maneira de sacar unha historia que tiña dentro.

 

«Hackeáronme o Twitter por chamarme igual que Irene Montero»

A xornalista Irene Montero (Ferrol, 1970) é a mestura perfecta entre a dozura e a profesionalidade. Filóloga de carreira, leva máis de vinte anos centrada na comunicación corporativa como socia-directora da consultora Octo Comunicación.

—Como leva isto de chamarse igual que a ministra de Igualdade?

—Teño moitas anécdotas, ha, ha...

—Conte, conte.

—Nalgunha ocasión hackeáronme o Twitter e hoxe sigo recibindo mensaxes variadas nas redes sociais. Algunhas boas e outras non tanto [en modo sarcástico].

—E por riba a súa anterior parella chámase tamén Pablo e de segundo apelido... Iglesias.

—Si. Ás veces, aclaraba a confusión e, outras veces, xa pasaba. Tiña o seu punto a cousa. 

—Habitualmente é vostede a que está ao outro lado do foco informativo. Séntese rara sendo esta vez a protagonista?

—Rarísima. É unha sensación estraña e moi diferente, pero de todo se aprende na vida.

—Acaba de publicar a súa primeira obra literaria, «Lúa Nova», froito dunha pulsión xornalística. A vea literaria sempre estivo aí?

—O certo é que eu xa escribira relatos curtos, pero nunca fixera nada con eles. Algunha vez presenteinos aos Relatos de Verán de La Voz de Galicia e algún saíu publicado, si.

—Hai que ler moito para escribir ben?

—Hai que ler moito para todo, pero para escribir é importante, porque enriquece o vocabulario e a expresión.

—Algunha lectura recente que lle tocara a fibra sensible?

—Lin hai pouco Las mujeres de la isla del mar, de Lisa See, que narra a historia dunha sociedade na que son as mergulladoras as que saen a gañarse a vida. Está moi ben contado e aínda queda algunha delas na actualidade.

---

---

---