Quinto capítulo da novela por entregas «Noire Compostela» de Blanca Riestra
05 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Como Icía non lle contestaba ao teléfono dende facía séculos, Dafne non tiña a quen contarlle as cousas. No curro falaba cada vez menos. Para que? Non é que estivese deprimida, máis ben era o mundo, arredor dela, que ía estreitándose. Dende xaneiro, todo tomara un cariz estraño. Tódolos seus compañeiros de piso foran marchando un a un, musitando escusas razoábeis, pero ela seguía tendo a impresión de que aquelas razóns non eran verdadeiras, soamente estrataxemas para deixala.
E ocorreu. Quedou soa na casa, grande e fea, no barrio máis triste da cidade, aquela zona nova de pisos baratos, onde aniñaban funcionarios cincuentóns e amas de casa en batín. Pero, curiosamente, a pesar das estancias frías e baldeiras, da tristura, en ningún momento considerou a posibilidade de marchar. Tería sido desertar. Ademais, era coma se a casa a tivese atrapada dun xeito íntimo e individual. A súa fealdade faláballe en segredo e dicíalle cousas que ninguén entendía.
Pero non todo era romance. Tiña medo. Cada noite regresaba máis tarde. Quedaba na rúa todo o día. No bar sentíase a salvo. Non lle importa que o tipo aquel, o que sentaba sempre preto da porta, co gorro de la, a chamase de cando en vez. Pedíalle café ou cervexa e miráballe o cu. Ela non se molestaba. Para que? As camareiras son carne de canón, han estar dispostas a aguantar.
Era sempre o mesmo tipo. Inofensivo. Un pouco maior. Lía os xornais e esmigallaba con coidado especial as necrolóxicas e os anuncios por palabras. O tipo volvía sempre. Todos mofábanse del. Dicíanlle a ela que o seu si que era verdadeiro amor.
-Non vas encontrar mellor namorado- dicía o patrón.
O tipo facía solitarios mirando cara a barra polo espello. O patrón dicía que tiña mans de policía. E a outra camareira -unha nena miúda e moi celosa- respondía que non era tal, non era máis que un porteiro de discoteca. A ela tanto lle daba. Sabía que os chuletas que consumen moitas horas no ximnasio non merecían nin a hora.
Dafne lacazaneaba. Pasaba pola biblioteca a media tarde e tomaba prestado algún libro sobre os tolos composteláns. Non porque a tolemia a roldase. Bueno, un pouco si. Había moreas deles na cidade. Chalados que recitaban manuais de dereito civil polas rúas da Alameda. Dementes que durmían baixo o luar nas prazas e nos patios. Tolos poetas que se soñaban uns Hölderlins lusos e perdidos. Na calzada da rúa onde Dafne vivía, alguén trazara cruces: eran por un suicida que se botara hai anos dende un quinto piso. Enfermo de amores, dixéronlle.
Porque a tolemia é algo moi propio de Santiago. Collía os libros sobre a crónica negra, e sobre os caníbales, os licántropos e os despezadores da cidade, e levábaos para casa. Púñaos na mesiña de noite, formando unha torre cada vez máis alta, e contemplaba as sombras na parede, confusas. Acendía a radio, porque Dafne aínda seguía a escoitar eses programas nocturnos onde voces mortas dedican temas de amor aos seus namorados mortos ou perdidos.
Sabía -porque na rúa todos o sabían- que naquela casa, hai moitos anos, houbera unha traxedia. Non sabía ben o que, nin onde. Estaba ben así, non saber. Ninguén lle dicía nada. Cousas de drogas, algún parricidio. Xurxo parecía ter máis información, pero calaba coma un parvo. E enfurecíase. Non entendía que ela teimase en quedar naquel escenario baldeiro e solitario.
Pero ela non quería marchar, tiña o seu medo que durmía xunto a ela, xunto a ela que era máis teimosa que unha mula: aquela casa atraíaa como alguén moi íntimo e querido.
Resumo
O Tolo peta na ventá da pensión da Rúa da Algalia onde vive o Xurxo. O seu amigo ábrelle e o Tolo entra no cuarto. Cheira a tabaco. O Xurxo ten moi mal aspecto e semella alterado. Os dous falan do que están a preparar. Xurxo amósalle ao Tolo un par de coitelos de matanza que ten gardados baixo a cama. Logo os dous xogan varias horas a Forge of Empires, antes de que pase a dona da pensión que pregunta por alguén.