Capítulo VII da novela por entregas «Noire Compostela» de Blanca Riestra
07 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Despois de varias semanas nas que o seu colega, practicamente, deixou de participar no chat, de dar sinais de vida cibernéticos ou dos outros -de cando en vez algunhas emoticonas lacónicas, algunhas actualizacións incomprensibles nas redes sociais. E despois, xa ningunha- o Tolo empezou a inquietarse. «Todo o que comeza como comedia termina como traxedia» dixera o outro.
Pero non se deixou afogar polo desazo, nin moito menos. Sabía que o tipo non era normal. En outubro pasado estivera todo o mes pechado na casa, fumando unha herba calquera mesturada con peiote e xantando exclusivamente galletas maría. En todo ese tempo non interactuara con ninguén. Pero emerxeu, despois, do mundo das sombras, pimpante coma unha rosa.
Pero agora, era distinto. O Tolo temíase o peor. Pasara case dúas semanas sen saber que facer, a quen preguntar. Roldara a pensión vinte veces o primeiro día; dez veces o segundo. Supuxo que o outro tería marchado á aldea ou que, simplemente, o medo non lle deixaba asomar pola ventá.
Non había ninguén? E se estaba morto alí dentro? Por un intre, aquel primeiro día tivo a impresión de que se filtraba un feixe de luz dende o seu cuarto. Logo entendeu que era soamente o reflexo das luces do comercio veciño, onde unha señora moi gorda vendía ovos, patacas e liberaba móbiles.
Pedira falar coa patroa. O marido deixouno entrar na sala de comidas. Pero ela, despois de ollar con desconfianza as súas pintas, non quixo nin escoitalo e rexeitou os seus intentos de entrar no cuarto pechado.
-Jorge? Saldría.
O Tolo aquela primeira tarde, plantado cara ao portal, chamou dende a rúa ao móbil de Xurxo por enésima vez. Logo prestou a orella. Escoitou. A operadora anunciou que a liña estaba restrinxida por falta de saldo. Deuse por vencido. Hai algo fúnebre nos móbiles desconectados, son así como o preámbulo da inexistencia, pensou. E a voz da operadora sempre anuncia malas novas.
Pero o máis terríbel para el foi volver a casa, abrir o chat e ver a icona do seu amigo apagada, xa nunca máis acendida. Entón, non puido evitar pensar que Xurxo estaba morto.
Foi un período estraño. O Tolo ía e viña da casa ao salón de xogos, onde de cando en vez se medía cun amigo ao billar ou ao futbolín. Levaba tempo sen exercitarse no taekwondo. Para exercitarse hai que ter o corazón en paz e non era o seu caso. Engordaba e engordaba diante da pantalla e o seu maxín ía enredándose sobre si mesmo coma unha planta rubideira.
Quince días despois, cando a patroa o deixou entrar no cuarto, un pouco arrepiada e un pouco tímida, el xa estaba seguro de que o Xurxo estaba morto. A patroa deulle a chave e non quixo acompañalo na súa incursión. O Tolo entendeu. Foi el mesmo quen abriu a porta amodiño para non arreguizar a aquilo que estivese roldando polas inmediacións, morto ou vivo. Non quixo acender a luz ata que os seus ollos non se afixeron á escuridade. Non entrou. Quedou plantado no limiar ollando de fronte, coma un pasmón.
-Que ves, neno?
-Eh?
-Seica no funciona la electricidad?
Naquela minucia de tempo espazo, entre que el mirara na negrura e a patroa forzárao a prender a luz, o Tolo viu algo moi grande, moi inmenso, centos de ollos que lle devolvían a mirada. Ollos, non arrepiantes nin terríbeis, mais ollos alleos que, cando a patroa fixo a luz, desapareceron para deixar paso soamente a un cuarto baldeiro, co catre feito, co ordenador pechado e poeirento, coas botas do Xurxo primorosamente colocadas nun recuncho, de xeito xeométrico e culpábel.
RESUMO
Xurxo de súpeto ten un ataque de hiperactividade, bule coma un condenado, e afánase dun sitio a outro, como se algo lle queimase as mans, e non puidese parar quieto baixo ameaza de morte. Vai á facultade, participa nas clases, queda ata última hora na biblioteca. Logo, xúntase con calquera, non quere volver á casa, lacazanea fala por falar, esperando a que a tal persoa lle pregunte pola deep web. Entón os seus ollos refulxen. Ata que chega un día e desaparece.