Noveno capítulo da novela por entregas «Noire compostela» de Blanca Riestra
09 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Volver, o Xurxo non volveu. Xa ninguén o esperaba. Atopárono sobre as vías do tren, espido. O primeiro rexional pasáralle por enriba, de mañá, un xoves calquera do mes de abril.
Non é raro que, en Compostela, se bote ao tren algún vagabundo ou algún pobre, algún melancólico. Non é raro. Está dentro da idiosincrasia da cidade, algo romántica e algo tremenda. E cadaquén é cadaquén. Non si? Pero, esta vez, os gardas sorprendéronse: o rapaz estaba espido. Onde deixara a roupa? Era nudista? Quen lle fixera espirse sería o mesmo que lle fixera saltar?
Ninguén soubo quen era, posto que non tiña papeis. A súa identidade ficou un misterio ata o mediodía, cando un cruce afortunado de informacións fixo soar a alarma: os pais do rapaz puxeran unha denuncia e a súa descrición coincidía coa do finado. Tardaron pouco en chegar, estaban aloxados nun hoteliño na rúa San Pedro: chegaron nun pispás, estremecidos.
E alí estaban. Fretaban as mans, moi axitados, diante da sala do Anatómico-Forense. Feitos un cisco. A muller tiña os ollos vermellos; o pai non respondía. O inspector Touriñán sacou do seu peto un impecable pano da man. A señora agradeceulle o xesto cun sorriso tímido, e enxugouse os ollos.
-Grazas mil.
O inspector Touriñán quitoulle importancia:
-Non se merecen.
Falaron. Era o Xurxo, dicían, non cabía dúbida. Pero ninguén comprendía ren. Por que quedara o cuarto abandonado durante cando menos tres semanas? Onde estivera todo este tempo o rapaz? Por que deixara aos seus amigos sen noticias?
Touriñán escoitou e tomou notas. Explicoulles: a unidade informática estaba a fedellar nos dous ordenadores tapizados de stickers. Polo que ouvira, estaban repletos de información subdividida en carpetas cheas de documentos, cando menos, estrafalarios. Sabían eles algo de informática? El recoñeceu que nunca fora moi ducho no asunto, era soamente un simple usuario de Word e de Outlook moi de andar por casa. Pero tiña que adiantarlles que, polo que escoitara, habería tamén no portátil do mozo moitos materiais preocupantes. Sabían eles algo da dobre vida do seu fillo?
-Que dobre vida? -preguntou a nai-. Se era un anaco de pan, meu pobre-. Fretábase as pálpebras de xeito compulsivo coma se quixese acordar.
Sentado na escalinata daquela vella morgue, Touriñán prendeu un pito. Xa non fumaba, pero aquilo era moito para el. Contemplou como os dous señores de Lugo entraban estarrecidos no taxi que os levaría a un hotel. Alí pasarían a noite sen durmir, dándolle voltas á historia incomprensible e cruel en que se convertera a súa vida. Para eles o seu fillo xa era, quizais fora sempre, un descoñecido. Alguén que xa non gardaba relación co meniño que educaran, que mimaran, o neno que levaran á escola prendido da man, entenrecidos. Touriñán pensou que todo, ao redor del, era unha merda.
E entón viu que un rapaz apesarado, de aspecto moi sucio, e a moza guapa do bar Rúa Nova atravesaban o párking. Viñan cara a el. Acercábanse. Levantouse nervioso, e sacudiuse a cinza imaxinaria do seu pantalón engurrado. Tivo a impresión de ser moi torpe e de non ter onde meter os brazos, longos e pesados. Finxiu indiferenza.
E como hai cousas que son irremediables, atopouse fronte aqueles dous personaxes sen saber que dicir nin que facer. Ao rapaz coñecíao: dende hai dúas semanas era habitual velo roldando pola comisaría, procurando informacións novas sobre o seu amigo.
Sobre a rapaza non sabía nada nin quería saber. Agora menos aínda. Pechou os ollos por un intre e desexou que se esfumaran.
RESUMO
O Tolo leva mais de varias semanas sen novas do seu amigo Xurxo. Este xa non participa nos chats nin ten actividade cibernética algunha. Sabe que algo lle ten pasado. Por iso vai preguntar á dona da pensión. Lévalle tempo convencela. Xuntos abren a porta pechada dun cuarto onde non hai ninguén. Todo está ordenado, a cama está feita, o ordenador pechado e poeirento, as botas do Xurxo primorosamente colocadas nun recuncho, de xeito xeométrico e culpábel.