M. G. C. Charabiscas. 48 anos. Vigo, Administración finanzas
29 ago 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Ollaba de lonxe o vaivén da brisa nas árbores, abaneaban coma o mastro do barco do avó cando había tormenta. A soidade matábame. Se pechaba os ollos, era quen de escoitar con absoluta claridade a voz da miña nai repetindo que as notas que lle arrincaba ó amor da miña vida, a guitarra, non me ían dar de comer. «Os artistas morren de fame», era a súa frase favorita.
Subín ás nubes voando en moreas de cancións, arribei en portos de bicos e caricias, aterrei en bágoas de tristura, espertei entre sonos de éxitos e ledicia, e tornei durmir ó raso coa única compañía da necesidade e a fame. Naufraguei mil veces en océanos de medos e desexos de grandeza, sostido por corcheas e semicorcheas de débedas.
Trinta anos despois alí está ela, co seu sorriso cubrindo a dor dunha vida inxusta, arrolada por un amor esquivo e o arrecendo de cinco fillos que, por momentos, tapan as ausencias e as feridas abertas da alma.
Aquela rapaza roxa de mirada limpa, prende as mans da miña nai ó tempo que eu achego paseniño. Amósalle algo no teléfono, e nese intre unha melodía navega por toda a estancia. Non o podo crer, é a miña composición favorita No teu mar. Os infinitos aplausos falan ó fin, do orgullo que campa nos ollos da miña mai.
-Sempre levei no meu interior o teu son -dixo de socate entre bágoas, coma se soubese que estaba detrás.
-Non pasa nada, mamá, tocareina para ti dende o outro lado -respondo sabendo que xa non me escoita.
Topáranme sentando nun banco fronte o mar, aferrado a miña guitarra...