A pandeireta é na actualidade un dos instrumentos máis populares da música tradicional galega. Da familia dos membranófonos, cuxo son é xerado a partires da vibración dunha membrana, a súa orixe milenaria é probable que estea situada en Oriente Próximo, aínda que tamén atopamos referencias de ben antigo en moitas outras culturas como a chinesa, a grega, a romana e ata se menciona na Biblia. Temos pandeiretas ou instrumentos da familia ben similares en todo o mundo e con todo tipo de variantes. Por citar algunhas, temos a dairea cíngarea de Rumanía, o boujnagin de Marrocos ou o tar, tamén marroquí, que se estende a moitos outros países árabes e incluso subsaharianos. Xa máis de preto está o chamado pandero de verdiales na provincia de Málaga, un instrumento moi semellante á pandeireta tradicional pero de dimensións algo maiores. A pandeireta asturiana e tamén a vasca, onde hai verdadeiros virtuosos cun xeito de tocar moi semellante ao galego pero ao revés, moven a man pero non a pandeireta. Caso ben particular de virtuosismo á hora de tocar este instrumento é o que se dá en Italia onde é curiosamente coñecido como tamburello basco (pandeireta vasca) con diferentes variantes e onde goza dunha importante implantación no centro e no sur do país. A popularidade deste instrumento de percusión na Europa está moi concentrada no sur, e particularmente en Italia e España aínda que tamén algúns antigos bodhrans irlandeses portaban ferreñas e tiñan unas características semellantes, quizais máis aproximado á forma das pandeiras galegas de maior tamaño tanxidos dun xeito diferente. En Galicia, polas referencias existentes e tal como as coñecemos, deberon entrar tardiamente mais o seu asentamento foi progresivo ata converterse nun dos instrumentos máis referenciados nas coplas populares galegas: «Sei cantare, sei bailare, sei tocar a pandeireta, o que se case conmigo, leva música completa». É salientable o prestixio que colleu este instrumento nos últimos anos en Galicia grazas ao traballo de persoas que teimaron na súa recuperación, aos grandes artesáns, ás grandes tocadoras e tocadores e a que por sorte aínda temos un folclore ben vivo e dinámico.