A mediados dos anos 70 do pasado século XX eu era un alumno máis do colexio que os Pais Franciscanos tiñan á altura do paseo das Pontes. Un centro pequeno que naquela altura botaba a andar e no que e cursei toda a Educación Xeral Básica. Foron anos de infancia e adolescencia ben felices, cheos de vivencias e aprendizaxes variadas que recordo basicamente dende o agarimo. Non se me esquece de xeito particular cando decidiron trasladar a vella igrexa románica situada na cidade vella coruñesa á súa situación actual, a carón do propio colexio e o pouco acorde que sempre me pareceu semellante movemento desde o punto de vista estético e tan pouco entendible dende unha postura de respecto ao patrimonio. Mais aí segue entre as modernidades da época esa mesma igrexa na que no seu momento fixen aquela miña primeira comuñón vestido de monxe franciscano remedando a algún admirado mestre que tiven naquel inesquecíbel lugar. Teño ben gravados na memoria aqueles diferentes camiños que me levaban ata o colexio pero principalmente os dous que atravesaban os campos periféricos que colindaban co acueduto erguido no século XVIII e autorizado polo Rei Filipe II dous séculos antes. Unha infraestrutura construída polo mestre canteiro Tristán Darguis que lle deu nome a este lugar que xa forma parte da historia da cidade da Coruña e que andei dun lado ao outro cando todo ao seu redor aínda eran campos cultivados. Moito hai que escribir e reivindicar destas marabillas agochadas e tan pouco recoñecidas. Lembro tamén con bastante claridade a impresionante estrutura da imprenta Roel, xa daquela abandonada e bastante deteriorada pola devastación dun incendio. Unha edificación arquitectónica cualificada como industrial modernista da que xa só quedan as lembranzas. Alí iamos apañar unas bolas brancas, como de porcelana e que nós chamabámoslle de boliche, seguramente empregadas nalgunha tarefa propia do funcionamento da imprenta, que para nós eran unha xoia no clásico xogo das bolas. Fun feliz naquel colexio e sempre lembro dende o agarimo todos aqueles mestres, algúns deles cregos, que me deron clase. Momentos inesquecibles ben diferentes e non doados de relatar nos tempos actuais no que tanto mudaron as cousas.