Paul Naschy, que, tras o antollo anglosaxón, atendía por Jacinto Molina Álvarez, nos eidos ibéricos, e Christopher Lee, para alén dos Pireneos, simbolizan o máis prístino pastiche fílmico das historias clásicas do terror literario vitoriano. John William Polidori, Mary Shelley, Sheridan Le Fanu, Robert Louis Stevenson, e, moi especialmente, claro, Bram Stoker, legaron á posteridade un elenco de pesadelos que nas décadas dos anos 60 e 70 do pasado século nutriron moi rendiblemente o catálogo de horrores en celuloide da produtora británica Hammer e, en España, a prolífica produción —máis de cen películas— de Naschy.
O vampiro, Frankenstein, Carmilla, Jekyll e Hyde… son iconas dos soños máis perturbadores da humanidade, das máis siniestras transgresións: burlar a Deus, como Prometeo, creando vida; burlar a morte grazas ao sangue dos vivos; ou espertar o monstro que levamos dentro eran incitacións demasiado tentadoras para a literatura deixalas pasar. Pero se unha novela chegou ao cumio na canonización dun símbolo foi Drácula (1897) do escritor irlandés Bram Stoker, quen, con extraordinaria habelencia, trufou a tradición vampírica anterior coa historia dun sanguinario príncipe válaco e as lendas populares dos Cárpatos e destilou un relato gótico, universal e eterno.
Un meu amigo da mocidade chamaba aos pastiches mencionados, tanto ibéricos como anglosaxóns, draculeiradas, unhas pelis que, malia a súa dubidosa calidade, exhibición de cairos e dispendio de kétchup, evidencian ata que punto o máis famoso vampiro penetrou o imaxinario universal, provocando, nos límites da mixtificación, excrecencias do estilo do vampiro afroamericano Blácula (1972) ou o bodrio pseudoerótico Mórdeme abaixo, Drácula (1979).
Pero se mesmo temos o noso propio vampiro, o pontevedrés Rafael Pintos, a quen, con ese alarde de imaxinación característico do país, titulan na cidade Draculín! A última superprodución sobre o asunto Nosferatu (Robert Eggers, 2024) fai fraco favor ás, ao meu xuízo, tres obras de arte que lle precederon: Nosferatu (Friedrich Wilhelm Murnau, 1922), Nosferatu (Werner Herzog, 1979) e Drácula (Francis Ford Coppola, 1992), con mención especial á caricatura que rodou en 1967 Roman Polanski, O baile dos vampiros. Trátase —no caso da obra de Robert Eggers— dun filme básico, que, fóra a apabullante artillaría de efectos especiais e o mostacho mexicano do monstro, non achega nada. Se Drácula erguera a cabeza!