Omozo norteamericano que se chamaba Ernest Hemingway e que en 1921 pasara en barco por Vigo camiño de París, era o mesmo que en 1924 andaba a pescar troitas nos ríos Tambre e Ulla, moi namorado de Santiago de Compostela. En 1927 regresou á capital de Galicia, xa convencido de que aquela era «a cidade máis fermosa de España», e en 1929 estivo de volta, hospedándose unha vez máis no célebre hotel Suízo, situado na rúa do Cardeal Payá. Levado pola curiosidade, dedicouse a percorrer Galicia no seu Ford, con maior inclinación por A Coruña, máis tamén por Lugo, Pontevedra e Ourense, manifestando sempre que a catedral de Santiago significaba moito máis para el que ningún outro edificio no mundo.
Sen embargo, non atopei noticia de que Hemingway tivese encontros en Compostela co gran dramaturgo Ramón María del Valle-Inclán, que morreu nesta cidade a causa dun cancro de vexiga en xaneiro de 1936, ano en que comezou en España unha brutal Guerra Civil.
É difícil non atopar nestes antecedentes unha premonición clara da novela O vello e o mar (1952), que o levaría a gañar o Premio Nobel en 1954, porque a partir de 1933 Hemingway foi seducido pola España das corridas de touros, con longas paradas en Madrid, Valencia e nas celebracións taurinas de Pamplona, onde se converteu no mellor divulgador internacional das súas festas, que pasaron de ser locais a converterse en multinacionais, con público chegado de Francia e de Estados Unidos. Algo que cambiou o curso dunha festa entrañablemente local.
Foron anos nos que Hemingway se namorou de Madrid, con varios desprazamentos a Valencia e Andalucía, atraído sobre todo polo mundo dos touros, cunha amizade persoal cos toureiros Luis Miguel Dominguín e Antonio Ordóñez, dous titáns que lideraron unha época gloriosa da tauromaquia. Un tempo no que outro titán norteamericano, o cineasta Orson Welles, autor de obras mestras como Cidadán Kane (1941) ou Sede de mal (1958), se incorporou tamén á «visión internacional» da feira taurina. Algo que contribuíu a retelos en España.