O ciclista de Xinzo de Limia é o único galego na súa cuarta Vuelta a España
23 ago 2025 . Actualizado a las 12:57 h.Carlos Canal Blanco (Xinzo de Limia, 2001) competirá na súa cuarta Vuelta a España, que comeza hoxe en Turín cunha etapa chá en liña de 186,1 quilómetros con meta en Novara, tamén no Piamonte. Portará o dorsal 33. Un ciclista capaz de gañar ao sprint en grupos reducidos, con facilidade para meterse en escapadas e con habilidade para superar a montaña. Ademais, un tipo achegado, humilde e carismático.
—Que sensacións ten para esta Vuelta a España?
—Chego moi convencido, con moitas ganas, con moita ilusión. A ver se por sorte podemos facer un bo resultado con todo o equipo e buscar unha vitoria parcial ou, polo menos, estar adiante nas máximas etapas posibles. Estou coa confianza de que o equipo está moi ben e temos moita ilusión nesta carreira.
—O Movistar Team leva un equipo sen un líder claro. Pode axudarlles este contexto para conquerir etapas?
—Si, non temos un líder claro. Hai que ir vendo co paso dos días como se vai definindo a carreira, hai que ir probando distintas opcións. Obviamente, as vitorias parciais van ser o primordial, penso eu. Hai que ir vendo como están os compañeiros, como se atopan, ver se hai algún corredor que se mete na xeral e ir pouco a pouco definindo a dirección que debe tomar o equipo.
—Como se sente vostede na súa segunda tempada no Movistar Team?
—Aquí sénteste como na casa, ademais cun grupo de corredores españois, corredores xoves. É unha pasada que se aposte polo corredor da casa e ademais con esta xuventude que axuda a facer máis grupo, a sentirte máis integrado. É como estar na casa.
—Como valora as tres primeiras etapas en Italia e a cuarta con chegada en Voiron (Francia)? Que peculiaridades teñen?
—A primeira etapa vai ser ao sprint. As tres seguintes van ser finais espectaculares con finais en subida ou con emboscadas, pero non excesivamente duros. Vai ser un inicio movido, iso seguro. A primeira etapa vai ser un sprint para entrar en calor (sorrí) e logo tres con certa dureza antes da viaxe a España coa crono por equipos en Catalunya.
—Até o 7 de setembro non hai etapa en Galicia. Será a etapa 15. Que espera das tres etapas galegas?
—Espero, sobre todo, etapas para a fuga, que permitan esa liberdade, pelexar por entrar na fuga sen dúbida e buscar un triunfo parcial tanto eu como o equipo. Sería incrible. As ganas de correr na casa e correr por estradas onde está a túa xente é unha sensación sempre incrible. Estou con moitísimas ganas e estou desexando que cheguen eses días.
—Coñece perfectamente a etapa con final en Monforte de Lemos porque xa a correu en 2021. Tela subliñada en vermello? Javier Ares dixo que foi a etapa máis espectacular daquela edición.
—Si (sorrí), ademais esa etapa téñoa gravada na mente porque competina e foi durísima. Esperamos que este ano a tónica sexa parecida e a ver se teño pernas para estar nunha escapada que se fixo a base de pernas, de saír a tope dende o comezo, non se parou en todo o día. Lémbrome do paso pola zona de Lugo, sube e baixa continuos, o pelotón enfilao a tope todo o día para tentar coller a fuga, diante a fuga tamén a tope para loitar pola etapa e a vitoria final de (Magnus) Cort Nielsen. Esperamos que este ano sexa unha etapa parecida, que nos esixa a todos e que, sobre todo, poidamos rematala.
—Que espera da etapa con saída en Poio e meta no Castro de Herville, en Mos?
—Si, teño a esperanza de que sexa unha tónica parecida. Sempre vai ser complicado que a fuga poida facer camiño. Con toda a dureza que ten, espero que os homes da xeral non a consideren unha etapa pola que loitar pola vitoria, que den un pouquiño de liberdade e poida irse un grupo por diante.
—No pasado O Gran Camiño rematou terceiro na etapa da Estrada e segundo na última en Santiago de Compostela. Ten unha espiña cravada por competir con gripe?
—Si, teño esa espiña cravada. Estiven preto da vitoria, pero sin estar nin de lonxe nas mellores condicións posibles. Entón, aquí na Vuelta hai que redimirse un pouquiño dentro do posible, hai que loitar por facelo ben, tentar buscar unha vitoria. É moi, moi difícil acadala, pero nalgún momento ten que chegar e hai que ter esa ambición até o final.
—A nivel mental, ten ansiedade por gañar unha etapa por vez primeira, aínda que xa rematou vostede en moi bos postos en moitas etapas e clásicas? Xestiona ben iso mentalmente?
—Sí, a vitoria estáseme resistindo moitísimo. Teño moitísimas ganas de que chegue, de poder estrearme no pelotón profesional. Hai que ter calma, hai que valorar o que se ten. É moi, moi difícil estar aquí. Só gaña un. Hai que ter calma e mente fría porque o traballo está feito, fixen todo o que puiden o mellor posible e nunca me podo reprochar nada.
—En que etapa se viu más preto de gañar ao longo da súa carreira?
—Sobre todo este ano en Dunkerke vinme ás portas da vitoria. Parecía que estaba e sempre aparece un que cho arrebata. E tamén en Wallonie, que fixen un terceiro posto, por xogar mal as miñas cartas no final. Aí doeume máis porque non xestionei ben os esforzos, fallei aí. Son aprendizaxes para que non me volva acontecer, son cuestións que teño en mente.
—Para unha potencial vitoria de etapa vislumbra un contexto como o de Ribadavia en O Gran Camiño 2024 cando gañou o sprint do pelotón polo segundo posto de xeito claro? É o plano perfecto?
—Si, ese tipo de finais, ese tipo de etapas é o que mellor me vai, teñen que responder as pernas, pero é o terreo no que me podo defender mellor en grupos pequenos, sofrendo para pasar a montaña e chegar con menos xente ao sprint. Cos corredores que hai, volve estar Vingegaard e vai arrebatar bastantes etapas (rise). Tamén está (Juan) Ayuso, que é ambicioso até o extremo. Logo hai corredores para etapas como (Mads) Pedersen, que sabes que en etapas como a de Monforte se hai unha fuga el vai estar e é o principal favorito, ten unha ambición terrible por gañar, non deixa que pase ningunha opción de vitoria. Sabes que son corredores que teñen un nivel superior no seu terreo e son as referencias a seguir.
—Ten vostede a percepción que sempre vai de menos a máis nos sprints, que é un finalizador?
—Si, pode beneficiarme, sobre todo en etapas duras porque son un corredor bastante resistente, aguanto ben a fatiga. Hai que ser realistas e saber que hai corredores superiores como (Mads) Pedersen, ten un nivel incrible. Hai que tentar sorprendelos e pillalos co paso trocado porque, senón, son imbatibles. Hai que xogar moi ben as túas cartas.
—Onde foi a súa preparación para esta Vuelta a España? Vímoslle adestrando pola provincia de Ourense, onde tantos lumes hai arestora.
—Si, esta Vuelta prepareina básicamente en dous lugares. Primeiro foi en Manzaneda, como sempre na terriña (sorrí) adestrando polas estradas da casa que agora tinguíronse de negro, que é unha auténtico mágoa, parece un pesadelo. E despois xa fomos con todo o equipo a facer a última semana de preparación en Andorra e estar alí en altitude concentrados para chegar no máximo pico de forma.
—Que lle din os compañeiros do Movistar Team sobre as etapas en Galicia tanto na Vuelta como en O Gran Camiño? Seguramente non temos portos excesivamente importantes, pero si moito sube e baixa.
—Como dis ti, pode sorprender bastante. Nós temos corredores como Orluis (Aular), que este tipo de etapas pódelle vir moi ben, é moi, moi rápido, pasa moi ben a montaña. Temos tódolos francos cubertos con escaladores como (Javier) Romo, como (Pablo) Castrillo e como (Jefferson) Cepeda, que poden solucionar fugas que se decidan en alto. Despois, estou eu, que podo finalizar en media montaña. Orluis (Aular) ten un perfil máis de sprinter, pero que tamén pasa a media montaña. Temos cubertas todas as opcións de fuga.
—Ás veces hai moitas críticas ao Movistar Team, non a vostede. Como levan no equipo esa xestión? Movistar era antes un dos orzamentos máis importantes e foi superado por transatlánticos.
—Si, isto está a evolucionar demasiado rápido, están entrando orzamentos moi, moi grandes, que son unha competencia brutal. Estamos tentando poñernos ao día, temos que asumir que non somos o equipo co maior orzamento agora mesmo no pelotón. Hai que loitar por volver alí arriba, pero dentro do que cabe estamos moi ben soportados. Sabemos que non temos un corredor como (Tadej) Pogacar ou (Jonas) Vingegaard para disputar grandes voltas, pero estamos a sacar moi bo partido ao que temos e tentar buscar un aumento do orzamento que nos poña ao nivel dos mellores.
«Agradezo que as cronos sexan máis urbanas, sube e baixa, máis rateiras para aproveitar as miñas capacidades»
—Nelson Oliveira non competirá nesta Vuelta despois de oito edicións consecutivas, pero foi ciclista do Cidade de Lugo e do Xacobeo Galicia. Que destaca de el a nivel técnico, profesional e humano?
—Sobre todo, a súa profesionalidade é intachable. Ten moitísima experiencia, moitísimos anos de profesional. Para os xoves, sérvenos como un exemplo a seguir de como facer as cousas, de tranquilidade, de seriedade. É un home que sempre sabe ter esa mente fría e esa capacidade de decisión.
—Iván Romeo é compañeiro seu, non correrá La Vuelta, pero xa foi campión do mundo contrarreloxo sub-23 en 2024 e destaca nas escapadas. Como valora a súa evolución?
—Este ano deu un paso de xigante, quizais non esperabamos que fose tan, tan grande a evolución, pero está a ser incrible e, sobre todo, ver a ambición que ten, esas ganas que ten de acadar cada vitoria, esa fame por gañar é o que moitas veces lle impulsa a conquerir os resultados que ten.
—Falando de contrarreloxo, Carlos, a súa mellor crono foi en Santiago de Compostela en O Gran Camiño de 2023 ou algunha outra?
—Sobre todo, a que comentas. Téñoa marcada, téñoa gravada, téñoa na retina. Era un tipo de crono que me ía moi ben porque eu, por exemplo, a posición de ir moi acoplado cústame bastante. Entón, o que agradezo nas cronos é que sexan máis urbanas, sube e baixa, máis rateiras para poder aproveitar as miñas capacidades para facer cambios de ritmo e acelerar a bicicleta.
—A nivel técnico que lle aportou a súa experiencia no ciclocrós?
—Ese toque extra que che diferencia dos demais que che permite meter a bicicleta en ocos onde outros non o fan, onde lle podes sacar máis partido ás forzas que tes e aproveitar moito mellor o terreo.
—Vostede foi ciclista do Euskaltel-Euskadi durante dúas tempadas entre 2022 e 2023. É especial correr para a afección vasca?
—Si, é un soño correr no Euskaltel-Euskadi. A afección vasca é unha das mellores do mundo, verte coa marea laranxa respaldado a tope sempre te anima, aínda hoxe lémbranse de mín en moitas carreiras dende que estou no Movistar, anímante como se aínda fose un deles. Ver que realmente viven o ciclismo é incrible.
—Vostede rematou 25º na Strade Bianche 2024 e 31º na Milán-San Remo 2025, así como dúas veces oitavo na Clásica de Jaén. En que clásicas síntese máis cómodo e en cales lle gustaría ter éxito?
—Sobre todo, as que dis ti, como a Stade Bianche e a Milán-San Remo. O Tour de Flandes no futuro podo facelo moi ben. Son carreiras coas que tes unha relación de amor-odio porque sabes que vas pasar os peores días da túa vida (ri) para tentar facer un resultado, destrozas o teu corpo, levas o corpo a límites inimaxinables e chegas completamente destrozado, pero esa sensación é tamén a que lle aporta o punto épico ao ciclismo, son as carreiras que che fan ilusión correr e nas que me gustaría ter un bo resultado.