Pasó 20 días ingresada en la uci tras varias operaciones y un paro cardíaco a causa de la enfermedad de Crohn
16 dic 2025 . Actualizado a las 21:21 h.El 15 de noviembre Sandra Troitiño estuvo al borde de la muerte. El corazón le falló días después de ser operada de urgencia por el avance de la enfermedad de Crohn, una dolencia que en la mayoría de los casos no llega a tal extremo, pero en el de esta lalinense de 43 años estuvo a punto de acabar con su vida. Sobrevivió a una hora de parada cardiorrespiratoria, pero un nuevo paso por el quirófano la tuvo veinte días en la uci del Complexo Hospitalario Universitario de Santiago (CHUS). También salió adelante y ahora cuenta su historia, recuperándose en casa, acompañada por su familia y con una gratitud infinita a sus salvadores.
«Teño moito que agradecer aos médicos, enfermeiras e celadores porque me coidaron xenial. A enfermidade de Crohn a min matábame e eles non se renderon. Hai xente que se queixa da sanidade pública, pero se non chegamos a ter isto...», cuenta emocionada. Su historia es una advertencia de que esta dolencia puede convertirse en una auténtica pesadilla.
«Eles non se imaxinaban que esta enfermidade chegara a ese extremo», explica Sandra, que hace casi dos años empezó con los síntomas. «Levaba moito tempo con dor abdominal, pero non continuo, coma unha gastroenterite. Chegou un momento que era unha dor continua, horrible e todos os días, como unha contracción cando estás embarazada», explica.
En mayo de este año le diagnosticaron la enfermedad de Crohn, pero el tratamiento lejos de ayudarla, parecía empeorar las cosas. «Vomitaba e non podía saír de casa, tiña o abdome moi inflamado e perdín moito peso», recuerda Sandra, que llegó a perder 30 kilos. «Os doutores dicíanme que era perigoso operar pola anemia que tiña», señala. Finalmente, el 10 de noviembre acudió al CHUS para una consulta, pero no la dejaron salir. «A doutora cando me veu xa me dixo que non podía saír do hospital e preparáronme para operar», cuenta. Con este tratamiento de urgencia se fue recuperando, con más apetito y fuerzas, pero «sen máis empecei a encontrar mal, menos mal que lle din rápido ao botón e me salvaron a vida», subraya.
Caso de estudio
Una parada cardíaca de una hora aproximadamente la tuvo contra las cuerdas, sostenida por el trabajo de los facultativos. Afortunadamente se repuso, hasta el punto de que pese al tiempo en parada, no tuvo daños neurológicos. No obstante, esa noche volvió a encontrarse mal. «Non era o meu corazón, senón a enfermidade de Crohn. Tiña moita dor, os órganos funcionábanme fatal. Operáronme de madrugada, tres horas no quirófano. Sacáronme intestinos, un trozo de colon, o apéndice e ata un pedazo con necrose», relata Sandra con una entereza admirable.
De nuevo, contra pronóstico, no solo se recuperó, sino que lo hizo con una rapidez inaudita. «É un caso raro que eles nunca viran, non imaxinaban que o Crohn chegara a facer tanto dano. Fun a visitalos o venres para unha consulta e xa me dixeron: aí ven a milagre do hospital», cuenta sonriente.
«Dinme que é moi difícil que non quedara dano neurolóxico despois dunha hora en parada e tamén que espertara tan rápido. Nunca viran un caso así, de feito a anestesista pediume unha autorización para expoñer o meu caso en convencións médicas», apunta.
El día después
Arropada por su familia, Sandra todavía tiene un largo camino por recorrer. Su vida cambió radicalmente, pero puede contarlo. «O medo está aí, os médicos dinme que non teña medo porque é case imposible que se repita, pero ás veces aínda non teño moita forza, sofócome e pensas...», explica.
«Agora teño un montón de consultas e vou ter que tomar tratamento de por vida. Animicamente é difícil porque agora teño as bolsas de ostomía, unha no colon e outra no intestino. Verte así custa moito, pero mellor iso que non contalo», sostiene esperanzada y emocionada por el esfuerzo de quienes la cuidaron: «Loitaron moito por min, coñecín a médicos que viñan a verme e dicíanme que non baixaron os brazos en ningún momento».