Os donos das vacas de Rodeiro choraban desconsolados pola perda económica de hai unhas semanas, pero tamén pola emocional, inherente a un accidente de tales características. Fíxense que un raio levou máis de vinte vacas por diante, todas en ringleira, mortiñas coma nun acto dantesco, deixando indemne á dona por pura sorte do destino. Un día habería que facer un estudo completo sobre a simboloxía que ten unha vaca na idiosincrasia galega. Non é só un medio de sustento familiar, son parte da familia. Non en van din que as vacas son os animais con almas máis puras. Cómpre nada máis fixarse nos seus fermosos ollos, na mirada fixa, nas bólas escuras que falan dende a franqueza dun animal nobre. De feito, un agrúo dunha vaca é algo potentísimo, é un berro gutural, dende o fondo da gorxa, cheo de sentimento e dó. Unha nai que berra por un becerro cando nace ou unha vaca que laia cando o mesmo deixa de mamarlle. Por iso, non me falen de perdas materiais cando o óbito destas vacas simboliza moito máis nun rural maltratado, demonizado e tamén, por desgraza, en vías de extinción. Chegará un día no que ver vacas pacendo en Castrelo ou San Cosme de Antes sexa algo inaudito, tal e como hoxe as vemos.
Os donos resisten, máis que por rédito económico, por valores e declaración de principios. O rural e o ter vacas chegará un día no que sexa unha labor artesá cando, en outrora, unha casa sen vacas non era nada. O éxodo rural, a tercialización, o pouco éxito do modelo intensivo e masivo fixo que moitas explotacións pechasen. Acabáronse as vacas das casas en apenas catro viaxes no camión ao matadoiro e só puidemos pechar as portas das cortes ante un silencio máis que sepulcral.