Este cartero también llama dos veces

mariluz ferreiro REDACCIÓN / LA VOZ

ELECCIONES 2016

SANDRA ALONSO

José Canedo, candidato de Ciudadanos por A Coruña, se cansó de repartir malas noticias con el correo; se presentó con UPyD en las autonómicas y ahora vuelve al ruedo

10 jun 2016 . Actualizado a las 13:05 h.

José Canedo es movimiento. Saluda a la vecina que cruza la Rúa do Vilar, en Santiago. Bromea con el peregrino de pega que adorna la entrada del Café Casino. «Este seguro que le vota a Rajoy», dice el número uno de Ciudadanos al Congreso por A Coruña. Su casa es un mar de papeles, un campamento de guerra electoral donde pasa revista Zarpas, un gatazo. «A nosa casa non é de foto de Casa y Jardín, é das de Ikea», dice Lucía, la esposa del candidato.

«Eu nacín ao pé dunha lareira», cuenta Canedo. Era un domingo de 1957 y se antojaba complicado llegar al hospital desde Val do Dubra. Su abuelo escuchó su llanto de bebé, supo que era un niño y dijo que «xa podía ir tranquilo á misa». Su vida es uno de esos paréntesis tan propios de Galicia. Padres que emigraron a Suiza y Alemania. Hijos que viven en Madrid. Fue criado por sus abuelos, pero recuerda una infancia feliz. Su madre trabajaba en una fábrica en Alemania y completaba la jornada en casa de la jefa. Los niños nunca repetían ropa. Solo estrenaban. «Mandábannos a España a roupa... Pareciamos ricachóns». Cuando tenía catorce años, sus padres regresaron y montaron un bar en Galeras, en Santiago. Tocaba ayudar en el negocio y estudiar: «Sempre compaxinei diferentes cousas na miña vida». Triple apuesta incluso. Bar por la mañana, Correos por la tarde y FP nocturno. El cóctel le produjo una úlcera. Pero dice que del bar le queda el gusto de tratar con la gente.

Confiesa que aprobó las oposiciones de Correos gracias a los resúmenes de Lucía. «Era un pouco vago», dice él. «Non tiña tempo», corrige ella. «Ser funcionario doume unha estabilidade para crear unha familia», apunta Canedo. De repente, todo cambia cuando escucha la palabra Padrón. Las frases se entrecortan. Los ojos se empañan. «Levábame moi ben coa xente. Cando marchei botáronme en falta. Eu son un home moi sentimental», explica. De Padrón a Madrid. Una sola calle. Hilarión Eslava. Tan larga que había que repartirla.

Más movimiento. Se rieron de él cuando se presentó a las pruebas para ser director de sucursal de Caja Postal. Porque era un cartero. Pero lo consiguió. Tras varias fusiones bancarias acabó en el BBVA. Bueno, no acabó ahí. «No 2008, cando me faltaba un mes para os cincuenta, prexubiláronme. Foi fatal para min». Dice que se veía «como un inútil» en casa. Entonces su mujer tenía cáncer. Y él sufrió su primera angina de pecho. «Bah, xa tiven tres ou catro», apunta. Solicitó el retorno a Correos y finalmente lo consiguió en Santiago. «Carteiro da Xunta e no Polígono do Tambre... ». Descubrió que los carteros en los últimos tiempos habían cambiado las postales de Navidad por muchas malas noticias.

Y no se quedó parado. Movimiento sindical, movimientos vecinales... «Xa me dicían moitos que como seguira así, acababa en política». Fue candidato a la Xunta por UPyD en el 2012, pero la aventura acabó en decepción con el partido. Ha vivido el ascenso y las turbulencias gallegas de Ciudadanos. Pero dice que la política aún merece la pena. «Son un servidor público. Non veño a buscar nada para min, veño intentar axudar, a miña vida xa está feita». Al verlo correr su familia piensa en su corazón. Pero su mujer no lo duda: «É que o desfruta tanto que hai que apoialo».

«A declaración sáeme a pagar, pero estou encantado»

SANDRA ALONSO

-Venda Galicia a quen non a coñeza.

-Galicia ten todo. Paisaxe, gastronomía, boa xente, praias, historia e o final do Camiño, que iso é único. Aquí respírase sobre todo tranquilidade.

-¿Que é o mellor e o peor da política?

-O mellor da política é o servizo público, intentar resolver os problemas da xente. O peor da política son aqueles que veñen a buscar e non a traballar.

-¿A declaración da renda saíulle a pagar ou a devolver?

-Ultimamente sempre me sae a pagar. Pero estou encantado. O que lamento é que aquilo que pago non vai todo dedicado á calidade de vida da xente.

-Un personaxe histórico.

-Mandela.

-Unha película.

-Teño moitas... Vin varias veces a de Intocable, por exemplo.

-Un libro.

-Vive como puedas. Estouno lendo. É un desastre dun home cunha vida desordenada pero cómica.

-Unha canción.

-Todas as de Dire Straits.

-Unha virtude e un defecto.

-Implícome moito nas cousas que estou facendo, gústame facelas ben, pero tamén son moi puntilloso nalgunhas cousas, chego a ser algo insoportable.

-Un pracer culpable.

-Gústame comer ben.

-Un medo confesable.

-Medo a defraudarlle á xente, non lograr facer o que se espera.

-A última vez que se emocionou.

-Emociónome bastante, sobre todo co cariño da xente.

-A vida sen Internet sería...

-A auténtica vida.

-Nunha palabra: Rajoy.

-Antigo.

-Pedro Sánchez.

-Buff... Non sei. Indeciso.

-Pablo Iglesias.

-Unha quimera. Márketing.

-Albert Rivera.

-Honestidade e creo que moita transparencia.

-Gustaríalle que o recordaran como...

-Alguén que fixo o que puido para cambiar as cousas. En definitiva, boa xente.