Las trabajadoras sienten el reconocimiento de las personas a las que atienden, no tanto del conjunto de la sociedad
12 ene 2019 . Actualizado a las 17:01 h.Las auxiliares de ayuda a domicilio cocinan, realizan labores de limpieza y aseo personal. «Pero tamén intentamos que mellore a xente, que gañe autonomía persoal, e traballamos pola súa integración social [por exemplo, sacándoos a pasear]; intentamos que teñan maior calidade de vida, física e psicoloxicamente; e tamén lles dámos compañía, porque están bastante tempo solos. Cando nos ven chegar xa din ‘as rapazas da bata branca’ e teñen unha alegría». Ana Santalla (Moeche, 42 años) resume así las funciones de un colectivo integrado principalmente por mujeres.
Ana lleva dos años trabajando en el SAF de Cerdido. «O primeiro curso que fixen, homologado pola Xunta, pagueino eu, pero o resto, a maioría foron en Cerdido, aquí temos a posibilidade de facer un mínimo de dous cursos ao ano, sobre temas que vemos necesarios e que propoñemos nas reunións mensuais do servizo», explica. De su experiencia laboral concluye que «a axuda a domicilio é un alivio, porque as cargas familiares son cada vez máis grandes; a xente faise maior e os novos temos que traballar».
A esta profesional le gusta mucho su trabajo. «A xente é moi agradecida [...], síntome valorada polos meus usuarios. No rural non temos centros de día nin outro tipo de asistencia, e ía cambiar a vida de moitísimas familias sen este servizo, que serve para que a xente se manteña no seu entorno o maior tempo posible», comenta. Destaca y elogia «a boa organización e a implicación» del departamento de Servizos Sociais de Cerdido.
Sonia Pérez (A Barqueira, 32 años) vive en Cedeira. Estudió un ciclo de auxiliar de enfermería, completó el curso del SAF y ya hace una década que entró en el equipo de Cerdido. «Isto é moito máis personalizado que nun hospital, porque alí vai e vén a xente, pero nas casas a relación é máis familiar, sabes a vida deles. Fas de todo, aseo, colocar a medicación, limpeza básica, camas, comida, control de citas médicas [...]. Aquí a maioría da xente é moi maior, temos moitos de 90 para arriba, unha señora de 96. O máis duro, para min, é cando enferman ou falecen, porque hai casos nos que os ves máis que a alguén da túa familia». ¿Y lo más gratificante? «Sacalos a pasear, velos ben, escoitar os contos de antes... Hai quen che di ‘es máis ca unha filla’. Socialmente creo que non está valorado».