Hai moito tempo (20 anos) en Vigo houbo un rebumbio artístico nos bares. Esas salas habituadas, as máis das veces, a programar concertos acollían a unhas mozas e mozos que se presentaban cos seus disfraces? E o mesmo declamaban, cantaban ou representaban. En escenarios diminutos xuntábanse catro, cinco ou máis. Cambiábanse de vestiario -a ritmo frenético- entre sketch e sketch; había un vestiario ben variado, todo o necesario para recrear a escena dun cabaré. Era o Centro Dramático Clandestino -en clara alusión e contraposición ao que por aquel entón era o buque insignia do sistema teatral galego- actuando no anonimato con nomes artísticos, ao xeito das estrelas de Hollywood: Suso Marnu, Edurne Moreda, Violet Blue e moitas e moitos máis, dirixidos por H.Ch.Hazelwood, tamén autor dos textos.
Pola formación pasou moita xente e algunha dela fixo carreira na tele, no teatro e mesmo na música. O grupo presentaba números coloristas de textos satíricos sobre nacionalismos, Igrexa, consumismo, etc... Cantados, interpretados e bailados con moito humor, era toda unha festa escénica de gamberro resultado.
Hai menos tempo os bares foron tomados polos monologuistas, ao xeito do Club de la Comedia; uns seres que desprovistos de todo artificio escénico e acompañados de taburete e pé de micro, soltaban o seu texto de banalidades, iso si, con moito humor. Consecuencia; risas explosivas, satisfacción, éxito. Hai gloriosas excepcións, con verdadeiros mestres e mestras do stamp- up comedy; con presenza escénica, co xesto preciso, coa voz ben colocada e principalmente, cun texto creativo.
Hai uns días, o pasado 30 de decembro, chegaron á sala Super 8 Lúa Gándara (Vigo, 1988) e Cristina Moreira (Ferrol, 1982), xuntas forman Amargo Sueco, e dadas as datas presentaron a súa versión Nadal do seu espectáculo De Revista, que xa circulou por varios locais da cidade, causando o mesmo rebumbio en cada un deles, reconfortando ao público que sae das súas actuacións.
Moreira é unha actriz formada na escola de teatro de Narón. Participa noutras formacións;Tres de Trasancos e TresDtrans. Escribe e interpreta os seus propios monólogos con grande éxito. Na escena combina con certeza a súa fisicalidade e a súa teatralidade cargada de humor.
Gándara non é actriz, é unha artista plástica -licenciada en Belas Artes- e sonora, formou parte de agrupacións musicais como Omega ou Dolorosa Compañía. É de natureza artística inqueda e curiosa; pinta, compón, canta. Todo elo con grande destreza.
De Revista é un musical de bar con cancións e textos sobre os tópicos do éxito; sacar unhas oposicións, casar cun millonario. Ambas actrices executan con grande humor e desenfado o espectáculo e enfróntanse con moitas táboas ao público, que nun bar non sempre é doado.
Bótase en falla o aderezo escénico e uns textos máis sólidos, debilidades suplidas polas súas fortalezas; a prodixiosa voz de unha, a interpretación da outra e a complicidade entre ambas, Gallofas transmutadas en cabareteiras que souberon roubar a risa.