A observación destes datos produce de inmediato unha reflexión inevitable. A desproporción e o desequilibrio entre ambas as partes é humillante. Os danos sufridos polos palestinos son escandalosamente maiores e máis graves que os sufridos por Israel. Con todo, nunha cousa gañan os palestinos. É na guerra da publicidade e da imaxe. Israel convértese cada vez máis no malo da película e a causa palestina gana cada vez máis apoios. E iso poida que non sexa suficiente para unha vitoria inmediata, pero é o camiño que pode levar a ela e, entón, volvería repetirse a vella historia bíblica de David e Goliat.
Ese duro camiño dos palestinos cara á consecución dunha patria superou xa as seguintes encrucilladas:
1. O 14 de abril de 1948 retirouse Gran Bretaña de Palestina, deixando marcada no mapa unha repartición do territorio para cada unha das comunidades hebrea e palestina. Ese mesmo día creouse o Estado de Israel e estalou a primeira guerra árabe-israelí, porque os palestinos non aceptaron a existencia dese Estado. Impúxose Israel e comezou o éxodo de poboacións palestinas do territorio israelí e o asentamento de colonias xudías en áreas reservadas inicialmente aos palestinos.
2. Yaser Arafat fundou o partido político Al Fatah en 1959 para representar e defender os dereitos do pobo palestino.
3. O 27 de maio de 1964 creouse a Organización para a Liberación de Palestina (OLP), co obxectivo de destruír o Estado de Israel.
4. O 5 de xuño de 1967 estalou a Guerra dos Seis Días. Gañou de novo Israel e anexionouse novos territorios que segundo a repartición sancionada pola ONU pertencían aos palestinos.
5. O 3 de febreiro de 1969 Yaser Arafat foi elixido Presidente da OLP.
6. O 6 de outubro de 1973, día da festa xudía do Yom Kippur, os Exércitos sirio e exipcio atacaron simultaneamente nos altos do Golán e a península do Sinaí e penetraron profundamente nos territorios ocupados por Israel na Guerra dos Seis Días. Con todo, o Exército xudeu reaccionou e penetrou en Exipto antes de que se asinase o armisticio.
7. En outubro de 1974 a Liga Árabe recoñeceu a OLP como único representante lexítimo do pobo palestino.
8. A Asemblea Xeral da ONU tamén fixo o mesmo en 1974.
9. O 17 de setembro de 1978 asináronse en Camp David os acordos de paz entre Israel e Exipto.
10. O 6 de xuño de 1982 Israel invadiu o sur do Líbano co fin de expulsar á OLP, que puxera alí os seus cuarteis xerais. Entón producíronse as matanzas dos campamentos de Sabra e Chatila.
11. O 7 de decembro de 1987 produciuse a primeira intifada, que durou varios anos. Entón xurdiu Hamás, moito máis agresivo que Al Fatah.
12. O 15 de novembro de 1988 o Consello Nacional Palestino proclamou en Alxer un Estado palestino independente. Postulábanse para este estado os territorios de Gaza e Cisxordania, ocupados por Israel. Esta declaración unilateral supuña tamén algún avance cara á paz, porque con ela se renunciaba á utilización do terrorismo e admitíase a existencia do Estado de Israel.
13. En decembro de 1991 celebrouse en Madrid unha conferencia que abriu as portas á firma de acordos máis estables na reunión que se organizou en Oslo en 1993. Alí puxéronse as bases para o establecemento da Autonomía Palestina na Franxa de Gaza e Cisxordania.
14. Ese mesmo ano Arafat asinou un acordo de paz con Isaac Rabín e por ese motivo ambos, xunto con Simon Peres, recibiron o Nobel da Paz e o Príncipe de Asturias da Concordia.
15. O de maio de 1994 Arafat e Rabín asinaron o Acordo de Gaza, que estableceu a Autoridade Palestina e o seu Goberno autónomo sobre o territorio da Franxa e Cisxordania.
16. O 4 de novembro de 1995 un extremista xudeu asasinou ao primeiro ministro, Isaac Rabín, e terminou coas expectativas de paz e solución que se crearon.
17. Desde entón sucedéronse unha nova intifada entre o 2000 e o 2005, unha nova intervención de Israel no Líbano no 2006, un grave ataque israelí á Franxa no 2009, outro no 2012 e o recente deste verán.