«O mellor traballo sempre é o último»

FUGAS

Miguelanxo Prado

Miguelanxo Prado conta que, de non ser ilustrador, sería «naturalista»

06 ago 2015 . Actualizado a las 19:00 h.

Miguelanxo Prado
 Miguelanxo Prado (A Coruña, 1958) gañou o Premio Nacional de Cómic 2012 polo libro «Ardalén», pero tamén fíxose co galardón do Salón internacional do cómic de Barcelona no 2007 e co Mestre Mateo á mellor dirección pola película «De Profundis», así como co «Alph Art» ao mellor libro traducido do Salón Internacional de cómic de Angoulême 1991. A súa web é www.miguelanxoprado.com.

De que cor non poderías prescindir nas túas ilustracións?

Non é por poñerme estupendo, pero é o seu nome: verde de pftalacianina. Non está moi lonxe do verde esmeralda.

Que che gustaría ser se non foses ilustrador?

Naturalista.

Un lugar en Galicia no que inspirarse?

Calquera recanto a carón do mar. O faro de Punta Cabalo, na Illa de Arousa, por exemplo.

Que sentes cando estas debuxando?

Que estou a piques de entender como funcionan a relatividade e os multiuniversos cuánticos. A miña realidade nese tempo é outra.

Un edificio de arquitectura?

O Chrysler Building de Nova York.

Un ilustrador emerxente ao que seguirlle a pista?

Oriol Hernández.

Un ilustrador inxustamente olvidado?

Ricard Castells.

Cal é para ti o mellor ilustrador da historia?

Carl Larsson. Por dicir un... pero serían un feixe máis.

Unha escena dunha película?

Cando a androide está a mirar as fotografías familiares de Deckard sobre o piano, na película de Ridley Scott Blade Runner.

Quen foi o causante de que te dedicaras á ilustración?

O meu pai Ángel e Pilar (unha especie de tía «adoptiva»). Con el aprendín a admirar o que fan os demáis; con ela, a crer que eu podía facelo.