Despoixa da escolla de Casares por parte da Real Academia Galega, como autor do Día das Letras de 2017 -que será, se o sabemos aproveitar, ano de proveito para a literatura de noso, a parte de debullarmos a súa obra, pensamento, e acción, o que il chamaba «modelo de escritor»-, algúns xornalistas chamaron para preguntarme. Aclárolles á primeira que non naceu en Xinzo de Limia, erro frecuente xa en vida do autor de Vento ferido, que non lle importaba. Xinzo e a Limia foron referencias fondas, aí están nos casos de curas, toliños e outros tipos incribles, pero nacer, naceu en Ourense. Coñecémonos alí, cando os Casares Berg vivían en Cangas do Morrazo. Aquel día estiven máis con Kristina. En todo caso, onde nos fixemos amigos de verdade foi en Vilariño, Nigrán, cando o matrimonio e os nenos se trasladaron a unha nova urbanización erguida na Carrasca, microtopónimo que Carlos detestaba. Ata intentou, sen éxito, dada a proximidade dun convento, rebautizalo como Valdefrades. Eu puña entón clases no IES de Nigrán, logo en Vigo. Quedábamos a última hora da mañá en Galaxia, Reconquista 1, para acabar no autoservizo do Corte Inglés -Carlos devecía pola paella que puñan- ou, cando il xantaba na de Manolo Rodríguez, o Filósofo, o amigo máis íntimo, para tomar café no Goya. Ó sair das clases da tarde, rara era a semana que non me achegase a Vilariño. Casares era feliz explicando as obras, contando historias do carpinteiro, «metro e medio escaso», puxéralle. Disfrutaba coas árbores recén postas, sempre tiña enredos; colocar unha tulipa, colgar un cadro... Dáballe xeito. Logo, no sofá da sala, falabamos de política, de literatura, recomendábame poetas -non sei de onde sacan algúns caralavadas que a Casares non lle interesaba a poesía, ten un poema na morte de Cernuda, formidable-. Cara ás oito, arriba ou abaixo, sonaba o teléfono. Era a chamada diaria de Ramón Piñeiro. Nunca menos de media hora. Ou ben volviamos á conversa ou convídábame a comprobar os avances da súa obra. Unha complexa maqueta de trens, dos máis pequerrechos. Afección na que puña horas de ilusión. Ceabamos con Kristina, ás veces con outro amigo ou amiga, e volta á tertulia. Carlos nunca tiña presa por se deitar. Claro, eu lembro todo isto agora, pero non llelo digo ós que chaman para que valore a decisión da RAG. Respóstolles lacónico: «Moi ben. Fomos amigos. Viaxamos xuntos por España adiante, por Portugal, por Europa, estivemos na América? E anque lle pareza mentira, nunca rifamos». A verdade -dicíallo ó seu irmau Xavier esoutro día- é que me colleu por sorpresa. Carlos Casares, morto hai catorce anos, segue vivo dentro miña.